4.
Vtcumque visum erit agito.
Animo tuo gerito morem.
Obsequere animo tuo.
Ex animi tua libidine facito.
De libero animo agendo
5.
Pro animi tui sententia rem
tractabis.
Vt animo lubitum erit tuo, ita
facies.
Vtcumque feret animus, ita
facito.
Age tuo more.
De libero animo agendo
6.
In Plotio, in Bibliotheca, legitur
Phantasia quaedam, Nicarchi filia, de
bello Troiae et de Vlixis
peregrinationibus ante Homerum
scripsisse; qui postea, cum illud opus
in Memphis templo iacere depositum
comperiisset, in illam urbem ivit,
idemque a Hierogrammate impetravit
et multum eo usus est in suis
poematibus scribendis.
Hoc etiam ab Eusthatio refertur in
commentario ad Iliadem.
De lingua Latina exercenda
7.
Ita ut dici possit hanc traditionem
aliquam invenisse fidem usque ad
saeculum XII p. Chr. n.
Multo ante Eusthatium et Photium,
Ioseph Flavius, suo famoso libro
contra Appionem Grammaticum iam
in dubium vocaverat num Homeri
tempore scribendi ars nota esset, sine
qua Ilias et Odyssea, si modo
componi potuerunt, per multa saecula
viva voce traditae, infinitis paene
alterationibus subiacere debuerunt.
De lingua Latina exercenda
8.
De lingua Latina exercenda
Phantasia (poetria ficticia)
Phantasia nomen est poetriae ficticiae Aegyptiae quae
Iliadem Odysseamque scripsisse dicitur secundum
historiam ab erudito Byzantino Eustathio relatam,
"Naucratitae cuidam" attributam.
Phantasia, Nicarchi Memphitae filia, vates in templo
Hephaesti, carmina de bello Troiano et de reditu Ulixis
scripsit et in templo deposuit. Homerus postea templum
visitans sacerdotes persuasit ut exempla poematum sibi
dedissent. Alii (ut dicit Eustathius) Homerum ipsum
Aegyptium fuisse praetendunt; alii eum Graecum fuisse
sed philosophos Aegyptios frequentavisse.
9.
Phantasia
Eamdem fabulam Photius Ptolemaio Hephaestioni
attribuit:
"ὅτι Φαντασία τις Μεμφῖτις Νιχάρχου θυγάτηρ συνέταξε
προ Όμήρου τόν'Ιλιαχὸν πόλεμον καὶ την περί Όδυσσείας
διήγησιν και ἀποκεῖσθαί φασι τας βίβλους ἐν Μέμφιδι
Ὅμηρον δὲ παραγενόμενον, καὶ τὰ ἀντίγραφα λαβόντα
παρὰ Φανίτου τοῦ ἱερογραμματέως, συντάξαι ἐκείνοις
ἀκολούθως" (Photius, Bibliotheca, 190).
"[dicit Ptolemaius] Phantasiam quamdam Memphitem
Nicharchi filiam primam ante Homerum Iliacum bellum et
narrationem de Ulixe composuisse, caet."
10.
De Dionysio illo tyranno
crudelissimo deque eius
infelicitate.
Cicero Tusculanae disputationes
V, XXI
De textu commentando
13.
XXI. [61] Quamquam hic quidem tyrannus
ipse iudicavit, quam esset beatus. Nam cum
quidam ex eius adsentatoribus, Damocles,
commemoraret in sermone copias eius, opes,
maiestatem dominatus, rerum abundantiam,
magnificentiam aedium regiarum
negaretque umquam beatiorem quemquam
fuisse, 'Visne igitur' inquit, 'o Damocle,
quoniam te haec vita delectat, ipse eam
degustare et fortunam experiri meam?’
14.
Cum se ille cupere dixisset, conlocari
iussit hominem in aureo lecto strato
pulcherrimo textili stragulo, magnificis
operibus picto, abacosque compluris
ornavit argento auroque caelato. Tum
ad mensam eximia forma pueros
delectos iussit consistere eosque nutum
illius intuentis diligenter ministrare.
[
15.
[62] Aderant unguenta coronae, incendebantur
odores, mensae conquisitissimis epulis
extruebantur.
Fortunatus sibi Damocles videbatur. In hoc
medio apparatu fulgentem gladium e lacunari
saeta equina aptum demitti iussit, ut
impenderet illius beati cervicibus. Itaque nec
pulchros illos ministratores aspiciebat nec
plenum artis argentum nec manum porrigebat
in mensam; iam ipsae defluebant coronae;
denique exoravit tyrannum, ut abire liceret,
quod iam beatus nollet esse.
16.
Satisne videtur declarasse Dionysius
nihil esse ei beatum, cui semper aliqui
terror impendeat? Atque ei ne integrum
quidem erat, ut ad iustitiam remigraret,
civibus libertatem et iura redderet; is
enim se adulescens inprovida aetate
inretierat erratis eaque commiserat, ut
salvus esse non posset, si sanus esse
coepisset.
17.
De Archimedis illius sepulcro
a Cicerone quondam reperto.
Cicero Tusculanae disputationes, V,
XXIII
De textu commentando
18.
XXIII. [64] Non ego iam cum huius vita, qua
taetrius, miserius, detestabilius excogitare nihil
possum, Platonis aut Archytae vitam comparabo,
doctorum hominum et plane sapientium: ex eadem
urbe humilem homunculum a pulvere et radio
excitabo, qui multis annis post fuit, Archimedem.
Cuius ego quaestor ignoratum ab Syracusanis, cum
esse omnino negarent, saeptum undique et
vestitum vepribus et dumetis indagavi sepulcrum.
Tenebam enim quosdam senariolos, quos in eius
monumento esse inscriptos acceperam, qui
declarabant in summo sepulcro sphaeram esse
positam cum cylindro.
19.
[65] Ego autem cum omnia conlustrarem
oculis—est enim ad portas Agragantinas
magna frequentia sepulcrorum -, animum
adverti columellam non multum e dumis
eminentem, in qua inerat sphaerae figura et
cylindri. Atque ego statim Syracusanis—
erant autem principes mecum—dixi me
illud ipsum arbitrari esse, quod quaererem.
lnmissi cum falcibus multi purgarunt et
aperuerunt locum.
