1. José Antonio Pagola
22 de decembro de 2013
4º Advento (A)
Mateu 1, 18-24
.Música:
Bach, Concierto de violines .
Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:: D.Amundarain

2. O evanxelista Mateu ten un interese especial
en dicir aos seus lectores que Xesús ha de ser
chamado tamén “Emmanuel”.
Sabe moi ben que pode resultar chocante e
estraño.
¿A quen se lle pode
chamar cun nome
que significa
“Deus connosco”?

3. Con todo, este nome encerra o núcleo da
fe cristiá e é o centro da celebración do
Nadal.

4. Ese misterio último que
nos rodea por todas
partes e que os crentes
chamamos “Deus” non é
algo afastado e distante.
Está con todos e cada un
de nós.
Como o podo saber?
É posible crer de maneira
razoable que Deus está
comigo, se eu non teño
ningunha experiencia
persoal por pequena que
sexa?

5. De ordinario, aos cristiáns
non se nos ensinou a
percibir a presenza do
misterio de Deus no noso
interior.
Por iso, moitos
imaxínano nalgún
lugar indefinido e
abstracto do
Universo.

6. Para outros, o mellor
camiño é Xesús.
Bastantes tratan de
escoitalo na Biblia.
Otros búscano adorando a Cristo
presente na Eucaristía.

7. O misterio de Deus ten, sen dúbida, os seus
camiños para facerse presente en cada vida.
Pero pódese dicir que, na cultura actual,
se non o experimentamos dalgunha maneira
dentro de nós, dificilmente o
atoparemos fóra.

8. Polo contrario, se
percibimos a súa presenza
no noso interior, seranos
máis doado rastrexar o
seu misterio no noso
contorno.

9. É posible?
O segredo consiste, sobre todo,
en saber estar cos ollos pechados
e en silencio apacible, acollendo cun corazón
sinxelo esa presenza misteriosa
que nos está alentando e sostendo.

10. Non se trata de pensar niso, senón de estar
“acollendo” a paz, a vida, o amor, o perdón... que
nos chega desde o máis íntimo
do noso ser.

11. É normal que, ao
adentrarnos no noso
propio misterio, nos
encontremos cos nosos
medos e preocupacións,
coas nosas feridas e
tristezas, coa nosa
mediocridade e o noso
pecado.

12. Non temos que desacougarnos,
senón permanecer no silencio.
A presenza amigable que está no
fondo máis íntimo de nós iranos
apaciguando, liberando e
sandando.

13. Karl Rahner, un dos teólogos máis importantes
do século vinte, afirma que,
no medio da sociedade secular
dos nosos días,
“esta experiencia do corazón é a única
coa que se pode comprender
a mensaxe de fe do Nadal:
Deus fíxose home”.

14. O misterio último da vida é un misterio
de bondade, de perdón e salvación, que
está connosco: dentro de todos e de
cada un de nós.
Se o acollemos en silencio, conoceremos
a ledicia do Nadal.

15. EXPERIENCIA INTERIOR
O evanxelista Mateu ten un interese especial en dicir aos seus lectores que Xesús ha de ser chamado
tamén “Emmanuel”. Sabe moi ben que pode resultar chocante e estraño. A quen se lle pode chamar cun nome
que significa “Deus connosco”? Con todo, este nome encerra o núcleo da fe cristiá e é o centro da celebración
do Nadal.
Ese misterio último que nos rodea por todas partes e que os crentes chamamos “Deus” non é algo
afastado e distante. Está con todos e cada un de nós. Como o podo saber? É posible crer de maneira razoable
que Deus está comigo, se eu non teño ninlguna experiencia persoal por pequena que sexa?
De ordinario, aos cristiáos non se nos ensinou a percibir a presenza do misterio de Deus no noso
interior. Por iso, moitos o imaxinan nalgún lugar indefinido e abstracto do Universo. Outros búscano adorando a
Cristo presente na eucaristía. Bastantes tratan de escoitalo na Biblia. Para outros, o mellor camiño é Xesús.
O misterio de Deus ten, sen dúbida, os seus camiños para facerse presente en cada vida. Pero
pódese dicir que, na cultura actual, se non o experimentamos dalgunha maneira dentro de nós, difícilmente o
atoparemos fóra. Polo contrario, se percibimos a súa presenza no noso interior, seranos máis fácil rastrexar o
seu misterio no noso conntorno.
É posible? O segredo consiste, sobre todo, en saber estar cos ollos pechados e en silencio apacible,
acollendo cun corazón sinxelo esa presenza misteriosa que nos está alentando e sostendo. Non se trata de
pensar niso, senón de estar “acollendo” a paz, a vida, o amor, o perdón... que nos chega desde o máis íntimo do
noso ser.
É normal que, ao adentrarnos no noso propio misterio, nos encontremos cos nosos medos e
preocupacións, coas nosas feridas e tristezas, coa nosa mediocridade e o noso pecado. Non temos que
desacougarnos, senón permanecer en silencio. A presenza amigable que está no fondo máis íntimo de nós iranos
apaciguando, liberando e sandando.
Karl Rahner, un dos teólogos máis importantes do século vinte, afirma que, no medio da sociedade
secular dos nosos días, “esta experiencia do corazón é a única coa que se pode comprender a mensaxe de fe do
Nadal: Deus fíxose home”. O misterio último da vida é un misterio de bondade, de perdón e salvación, que está
connosco: dentro de todos e cada un de nós. Se o acollemos en silencio, coñeceremos a ledicia do Nadal.
JOSÉ ANTONIO PAGOLA
José Antonio Pagola