Domingo 5 ciclo B en galego

1. En aquel tiempo, estaba Juan con dos
de sus discípulos e, fijándose en Xesús
que pasaba, dice:
- «Éste é o Cordero de Dios.»
Los dos discípulos oeeron sus palabras
e siguieron a Xesús.
Xesús se volvió e, al ver que lo seguían,
les pregunta:
- «¿Qué buscáis?»
Ellos le contestaron:
-«Rabí (que significa Maestro),
-¿dónde vives?»
Él les dijo:
-«Venid e lo veréis.»
-Entonces fueron, vieron dónde
vivía e se quedaron con él aquel
día; serían las cuatro de as tarde.
Andrés, hermano de Simón Pedro,
era uno de os dos que oeeron a
Juan e siguieron a Xesús;
encuentra primero a su hermano
Simón e le dice:
- «Hemos encontrado al Mesías
(que significa Cristo).»
e lo llevó a Xesús. Xesús se le
quedó mirando e le dijo:
- «Tú eres Simón, o hijo de Juan; tú
te llamarás Cefas (que se traduce
Pedro).»
T.Ordinario dom 3 (B)
Lectura del santo evangelio
según san Juan 1, 35-42
clic
Naquel tempo, ao saír Xesús e os seus
discípulos da sinagoga, foi
con Santiago e Xoán á casa de
Simón e Andrés.
A sogra de Simón estaba na cama
con febre, e dixéronllo.
Xesús achegouse, colleuna da man
e ergueuna.
Pasoulle a febre e púxose a servilos.
Á noitiña, cando se puxo o sol, leváronlle
todos os enfermos e endemoñados. A
poboación enteira amoreábase á porta.
Curou a moitos enfermos de diversos
males e expulsou moitos demos; e
como os demos coñecíano, non lles
permitía falar.
Ergueuse de madrugada, marchou
ao descampado e alí
púxose a orar.
Simón e os seus compañeiros foron
e, ao encontralo, dixéronlle:
- «Todo o mundo te busca.»
El respondeulles:
-«Vámonos a outra parte, ás aldeas
próximas, para predicar tamén alí;
que para iso saín.»
Así recorreu toda Galilea, predicando
nas sinagogas e expulsando os
demos.
T. Ordinario dom 5 (B)
Lectura do santo Evanxeo
segundo san Marcos 1, 29-39
clic

2. 04-02-1804-02-18
Domingo 5ºDomingo 5º
Tempo ordinario –BTempo ordinario –B
(Marcos 1,29-39(Marcos 1,29-39))
José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola
Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. Amundarain
Música: Bilitis Pourcel

3. Na sinagoga de Cafarnaún,
Xesús liberou pola mañá un
home posuído por un espírito
maligno.
Agora se nos di que sae da
«sinagoga» e marcha á «casa»
de Simón e Andrés.
A indicación é importante,A indicación é importante,
pois no evanxeo de Marcospois no evanxeo de Marcos
o que sucede nesa casao que sucede nesa casa
encerra sempre algunhaencerra sempre algunha
ensinanza para asensinanza para as
comunidades cristiás.comunidades cristiás.

4. Xesús pasa da
sinagoga, lugar
oficial da
relixión xudía, á
casa, lugar onde
se vive a vida
cotiá xunto aos
seres máis
queridos.
Nesa casa vaise
ir xestando
a nova familia de
Xesús.

5. Nas comunidades
cristiás temos que saber que non
son un lugar relixioso onde se vive
da Lei, senón un hogar onde se
aprende a vivir de maneira nova
a carón de Xesús.

6. Ao entrar na casa, os discípulos fálanlle da
sogra de Simón.
Non puido saír a acollelos, pois está
prostrada na cama con febre.
Xesús non necesita de máis.
De novo vai romper o sábado por segunda
vez o mesmo día.

7. Para el, o importante é a vida sa das
persoas, non as observancias
relixiosas.
O relato describe con todo detalle os
xestos de Xesús coa muller enferma.

8. «Achegouse».
É o primeiro que fai sempre: achegarse aosÉ o primeiro que fai sempre: achegarse aos
que sofren, mirar de cerca o seu rostro e compartirque sofren, mirar de cerca o seu rostro e compartir
o seu sufrimento.o seu sufrimento.
LogoLogo «colleuna da man»:
toca a enferma, non teme as regras de pureza que otoca a enferma, non teme as regras de pureza que o
prohíben; quere que a muller sinta a súa forza curadora.prohíben; quere que a muller sinta a súa forza curadora.
Por finPor fin «erguéuna», púxoa de pé,púxoa de pé,
devolveulle a dignidade.devolveulle a dignidade.

9. Así está sempre Xesús no medio dos seus: como unha
man tendida que nos levanta, como un amigo achegado
que nos infunde vida.
Xesús só sabe de servir, non de ser servido.
Por iso a muller curada por el ponse
a «servir» a todos.
Aprendeuno de Xesús.
Os seus seguidores temos que vivir acolléndonos e
coidándonos uns a outros.

10. Pero sería un erro
pensar que a
comunidade cristiá é
unha familia que pensa
só nos seus propios
membros e vive de
costas ao sufrimento
dos
demais.

11. O relato di
que ese
mismo día,
«á noitiña»,
cando
rematou o
sábado,
lévanlle a
Xesús toda
clase de
enfermos e
posuídos por
algún mal.

12. Os seguidores de Xesús temos que gravar
ben esta escena.
Ao chegar a escuridade da noite, a poboación
enteira, cos seus enfermos,
«amoréase á porta».
Os ollos e as esperanzas dos que sofren buscan
a porta desa casa onde está Xesús.

13. A Igrexa só atrae de verdade cando a xente que
sofre pode descubrir dentro dela a Xesús
curando a vida e aliviando o sufrimento.
Á porta das nosas comunidades hai moita
xente sufrindo.
Non o esquezamos.