1. "Conserva o recordo do perfume da rosa,
e nunca notarás, que se está murchando..."
2. Hai anos, nas quendas da noche, eu conducía un taxi, que se converteu nun
confesionario móbil. Os pasaxeiros contábanme cousas das súas vidas.
Escoite a varias persoas que me abraiaban, me ennobrecían, me facían rir e
moitas outras me deprimían.
Pero ninguén me conmoveu tanto como a muller que recollín nunha fría noite
de outubro.
3. Un día respondín á chamada dunha
vivenda nun modesto sector da cidade.
Cando cheguei ás 2.30 da madrugada, o
lugar estaba escuro excepto por unha
tenue luz no primeiro andar. Baixo esas
circunstancias, moitos condutores
esperan un minuto e márchanse.
Aínda que a situación se vía perigosa,
eu camiñei ata a porta e toquei.
“Un minuto”, respondeu unha frágil voz.
4. Puiden escoitar cando alguén camiñaba lentamente
arrastrando os pés sobre o piso, despois dunha longa
pausa, a porta abriuse e apareceu unha muller anciá, duns
oitenta anos.
Ao seu lado había unha pequena maleta de nailon e unha
caixa de cartón chea de fotos e recordos.
O departamento víase como se ninguén tivese vivido alí
durante anos. Todos os mobles estaban cubertos con
sabas, non había reloxos nin cadros nas paredes.
5. Ella repetía o
seu
agradecemento
pola miña
xentileza.
Non é nada,
díxenlle,
Eu só trato as
persoas como
quero que traten
a miña nai.
6. Xa no taxi deume un papel escrito cunha dirección,
entón preguntoume: Podería conducir polo centro?
Ese non é o camiño máis curto, respondinlle rapidamente.
Oh, non importa, díxome ela, vou camiño do asilo e
quixer ver a miña cidade por última vez.
Mireina polo espello retrovisor, os seus ollos estaban chorosos.
Non teño familia, non teño a ninguén. Ela continuou: eu sei que
xa non me queda moito tempo por vivir…
7. Tranquilamente apaguei o taxímetro.
As seguintes dúas horas conducín a través da cidade.
Ela amosoume o edificio onde traballara como
operadora de elevadores.
Pasamos polos barrios onde ela e o seu esposo viviron
logo de casar.
8. Pediume que
nos detivésemos
fronte a un
almacén de
mobles onde
unha vez houbo
un salón de
baile, no que ela
aprendeu a
bailar cando era
nena.
9. .
Algunhas veces pedíame que pasase amodo por
fronte a un edificio en particular, unha esquina,
un teatro, ou polo parque, e miraba cara a escuridade
sen dicir nada.
10. Cando apareceu a primeira raiola de sol no
horizonte, ela repentinamente díxome:
Estou cansa, xa quero chegar a descansar.
11. Conducín en silencio ata a dirección que me dera.
Dous asistentes que estaban esperándoa viñeron ao taxi tan pronto
chegamos. Eran moi amables. Abrín o maleteiro e levei a súa equipaxe
ata a porta. A muller sentou nunha cadeira de rodas.
- Canto lle debo?, preguntou, buscando na súa bolsa. Nada, díxenlle.
Agacheime e abraceina. Ela sostívome con forza, e díxome:
GRACIÑAS, NECECITABA ESE ABRAZO!
Apertei a súa man, daquela camiñei cara a luz do amencer.
12. Detrás de min unha porta pechou….
“Foi o son dunha vida concluída”
13. De regreso á casa eu reflexionaba: Que pasaría se á muller a tivese recollido un
condutor malhumorado ou algún que estivese impaciente por rematar a súa
quenda? Que pasaría se tivese rexeitado a chamada, ou tivese esperado un
minuto e me tivese marchado?
Eu non creo que fixese algo máis importante na miña vida.
14. Ás veces pensamos que as nosas vidas están cheas de grandes momentos,
pero os máis grandes momentos son os que nos collen desprevistos.
Alguén tal vez non recorde o que fixeches ou o que dixeches...
pero sempre recordarán cómo os fixestes sentir...