1. Gers!#2 Rotterdam op z’n best
Martin van Waardenberg
maakt korte metten
Marlies DekkersIvy
François Geurds over perfectie,
sterren en hocus pocus-koken
Rotterdamse powervrouw wil
nu de hele wereld veroveren
MUST
Exclusieve dancefeesten op
sprookjesachtige locaties

2. ‘Maak je geen
illusie, het gaat
nergens over’
‘Hoezo, leuk om mij te
zien? Dan ben je toch
knettergek?’
Hilversum? Moet een bom. Die politiek correcten?
Tegen de muur. Filmfonds? Totale waanzin daar. Martin
van Waardenberg is de eerste om toe te geven dat hij als
een olifant door de porseleinkast kan gaan. Hij gooit met
granaten, maakt korte metten met god en werpt terloops
wat toeristen in de Maas. Maar hij weet ook als geen ander
te relativeren. Want: “Het leven is totaal zinloos.” En toch
werd het een heel vrolijk gesprek.
foto’S:frankhanswijk
VERRIJKT
METLAYAR
TEKST: SERGA VAN ROON
Interview

3. twintig eenentwintig
De Marathon is een van je laatste grote projecten. Vind je de film
een succes geworden?
“Ja. Rotterdammers vinden het natuurlijk helemaal een leuke film.
Neem dat uitstapje naar Amsterdam, waar de vier garagemannen een
loopje gaan doen. Dat loopt helemaal uit de hand. Omdat Amsterdam
zo’n kutstad is natuurlijk. Ja, dat is nu eenmaal zo. Kijk, De Marathon
trekt geen miljoenenpubliek zoals Gooische Vrouwen. Wij hebben
geen succesvolle tv-serie verfilmd, geen reclame gemaakt. In dat licht
bezien doen we het volgens de producent extreem goed. We hadden
prima recensies; overal vier of vijf sterren. Behalve de Volkskrant, die
gaven er drie. Maar ja, dat is een Amsterdams pisblaadje.”
Denk je echt dat dit een rol speelt?
“Zeker. Neem het Filmfonds, dat bestaat ook uit Amsterdammers. Tien
jaar geleden dienden we het idee voor De Marathon in en kregen nul
op het rekest. Ze vonden de film te Rotterdams. Een heel gek crite-
rium. Het verhaal heeft tien jaar onder het stof gelegen. Ik had hem al
gedeletet. Maar Gerard Meuldijk, met wie ik het idee heb ontwik-
keld, had ‘m nog. En die heeft heel ondeugend een an-
sichtkaartje naar Reinout Oerlemans gestuurd. Die zei:
‘Hartstikke leuk verhaal, gaan we maken.’ Heel slag-
vaardig. Niet: wat gaan we doen, maar wanneer
gaan we het doen. Toen viel er tien jaar ellende
van m’n rug af.”
Voel je genoegdoening?
“Ik geloof dat Oerlemans uiteindelijk toch sup-
pletie heeft gekregen van het Filmfonds (een
aanvulling op het budget, red.). Dus dan zullen
er wel ineens een paar Rotterdammers in hebben
gezeten, hoewel dat hoogst ongebruikelijk is. Nee,
ik heb geen hoge pet op van dat fonds. Als je dik
een miljoen aan Het Bombardement geeft, dan denk ik:
wie is daar de dramaturg? Want Het Bombardement, dat
is een rukverhaal. Je moet eerst een goed verhaal hebben. Zo’n
Wendy van Dijk, hartstikke leuk hoor. Een prachtige, lieve vrouw, maar
die film Ushi is afgekraakt en dat was te verwachten. De film leunt op
haar naam, niet op het verhaal. Je moet geen verhaal om een BN’er
heen bouwen.”
Ik begreep dat jullie een nieuwe Loenatikfilm gaan maken dit jaar?
“Ja, maar de lol is er voor mij nu al vanaf. Loenatik heeft een aanvraag
gedaan bij het Filmfonds. Die is gehonoreerd. Als je ‘m dan wilt gaan
maken, lijkt het wel alsof ze ineens helemaal nergens meer van weten.
‘Oh, ga je ‘m ook maken dan?’ Gaat er weer een andere commissie dat
verhaal lezen. En vervolgens moet je dus nog die suppletie aanvragen,
bij weer andere mensen. En die krijg je dan niet! Totale gekte. Het lijkt
wel of ze systematisch hun eigen projecten om zeep helpen. Wij ko-
men nu dus opeens vier ton tekort en moeten het script herschrijven.
Alles wat een beetje geld kost, moet eruit. Ja, mijn broek zakt daar van
af tot ver onder de knie. Ik heb nog nooit zoveel waanzin meegemaakt
als bij dat ellendige fonds daar en dat mag je letterlijk opschrijven.”
Heb je nog andere projecten lopen?
“Ja, ik heb nog veel meer ellende hoor! Want dan kom je in omroep-
land, dat is nog tien keer zo erg. Als je een idee hebt, moet je naar de
dramaturg van een omroep. Eerst veertig vellen vol typen en dan gaat
zo’n dramaturg alles veranderen, want eigenlijk wil hij zelf een serie
maken. Nou, dan ga je weer aanpassen. En dan ben je er nog niet.
Welnee. Dan moet je naar de net-ma-na-ger. Die weet helemaal ner-
gens van, heeft voor de komende drie jaar alles al dicht geplamuurd.
Dus jij bent helemaal niet aan de beurt. Hooguit moet hij her en der nog
wat gaatjes in de programmering dichtkitten. Inhoud? Interesseert hem
niet, als er maar veel mensen kijken. Hilversum en Amsterdam, wég er-
mee. Laat Rotterdam die tv- en filmwereld eens naar zich toe trekken.”
Zouden Rotterdammers dat anders aanpakken?
“Ach natuurlijk. Rotterdammers beginnen gewoon om zeven uur en
kijken om half zes nog eens of ze überhaupt naar huis kunnen.
Je moet in Hilversum eens proberen iemand te bellen. Of
ze staan in de file of ze zijn aan het lunchen of ze gaan
vergaderen. Tachtig procent van de mensen in Hil-
versum kan naar huis. Dat hele Hilversum moet je
bombarderen. En dan moet je dat in Rotterdam
opnieuw beginnen met mensen die van wan-
ten weten. En dan nieuwe verhalen maken he,
geen romannetjes gaan verfilmen. Dat is zo a-
creatief.”
Blijft de vraag nog steeds: wat ga je dit jaar
doen? Je hebt vooral veel gal gespuwd over
Hilversum en het Filmfonds.
“Ja, want daar ben ik dus van afhankelijk van als tv-
en filmmaker. Ik blijf toch zitten met het feit dat ik een
verhalenverzinnert ben. Ik heb afzetgebied nodig. Ik heb de
afgelopen vijf jaar al wel duizend ideeën door de versnipperaar
moeten halen. Er is geen geld meer. Ik wil gewoon nog heel veel pro-
ducties maken waar mensen plezier aan beleven. Verhalen verzinnen
vind ik het leukste wat er is. Je bedenkt een arena, de figuren, de ka-
rakters en de scènes. Type A komt binnen en die zegt iets tegen B. En
wat zegt B dan terug? Ja, dan ben ik als een vis in het water. Vooral als
de karakters een beetje gestoord zijn. Dat is wel de rode draad in mijn
werk. Je moet met de hoofdpersoon mee kunnen gaan. Dat je denkt:
ach god, jongen toch.”
Je acteert ook. Wat maakt een goed acteur?
“Je bent goed als mensen je geloven. Bij Nederlandse series haak ik
vaak na vijf minuten af. Ik geloof ‘t niet. Dan denk ik: dat zeg je zo niet.
Ik ken een heleboel slechte acteurs. Dan denk ik: jij bent helemaal
geen acteur, jij bent een lulhannes. Daar reken ik mezelf ook toe. Ik
een goede acteur? Natuurlijk niet! Ik probeer het wel, maar ik doe ook
maar wat. Er is veel voor nodig om een verhaal geloofwaardig over
het voetlicht te brengen: goede tekst, goede regisseur, goede acteurs.
Jack Nicholson, die is goed. Daar blijf je naar kijken.”
Veel mensen kennen jou van de spotjes van de Gamma.
“Dat is alweer vijf jaar geleden. Maar die spotjes waren leuk en zijn
bij veel mensen blijven hangen. Ik krijg daar nog steeds opmerkingen
over als ik over straat loop. Belachelijk. Word ik helemaal gestoord
van. Ik kom er nooit meer vanaf. Ik snap die mensen niet. Ben niet van
de Gamma en de Gamma is niet van mij. Dus druk mij niet in die rol.
Hoezo, leuk om mij te zien? Dan ben je toch knettergek?”
Maar verder ben je wel aangenaam gezelschap?
“Zeker wel. Met mij kan je lachen. Ja hoor.”
Voor iemand met zo’n uitgebreide staat van dienst en bekendheid,
zijn er eigenlijk maar weinig uitgebreide interviews van jou te vin-
den.
“Dat doe ik ook niet zo vaak. Alleen als ik een werkje af heb, zoals met
De Marathon laatst. Dan heeft het zin.”
Dus dit gesprek is voor jou eigenlijk zinloos?
“Zeker. Totaal zinloos.”
Lijk jij op je personage Leo uit De Marathon?
“Van alle personages die ik heb gespeeld, staat Leo het dichtst bij mij-
zelf. Grote muil, klein hartje. Die garagemannen uit de Marathon, die
zijn hier overal. Bij de brandweer, in de kantine van de RET. Ze praten
over vrouwen, eten shoarma, het gaat allemaal nergens over.”
We hebben ze niet allemaal opgeschreven, maar als je over
Amsterdam of de Amsterdammers spreekt, gebruik je vrij
consequent de voorvoegsels ‘pis’ en ‘kut’. Is die afkeer van
Amsterdam echt?
“Je moet wel relativeren. Het is leuk om op Amsterdam te kankeren en
het is goed om dat vervolgens weer in een normaal daglicht te zetten.
Amsterdam is best leuk. Er zijn leuke cafeetjes, leuke mensen. Ik heb
er mooie avonden gehad.”
Wat vind jij mooi aan Rotterdam?
“De dynamiek, de chemie, de werklust, het chagrijnige. Ja heerlijk. Lek-
ker kankeren op Feyenoord, het leukste wat er is. En dan tegelijkertijd
apetrots zijn als het allemaal wel een keertje lukt. Als alles goed gaat, is
het ook niet leuk. We moeten roeien met de riemen die we hebben, dat
heb je als je platgebombardeerd bent. De volgende dag moet je puin
gaan ruimen en opbouwen. Daar komt onze mentaliteit vandaan. Geen
kapsones: Rotterdammers doen wat ze moeten doen en dat doen ze
hard. Het is trouwens heel fijn dat we niet worden overspoeld met toe-
risten. Blijf toch thuis. Of ga naar de Jordaan. Maar niet hier. Je hebt
van die Duitsers die een foto maken door het gat van het Zadkine-
beeld. Direct de Maas in pleuren. Een hekel aan toeristen? Niet per de-
finitie. Maar als je in Amsterdam de weg vraagt, ben je twee uur bezig
‘Ik een goede acteur?
Natuurlijk niet!’
Interview
‘Het
Bombardement,
dat is een
rukverhaal’
‘Tachtig procent
van de mensen
in Hilversum
kan naar huis’
Martin van Waardenberg (57) is
cabaretier, acteur, regisseur en
scenarioschrijver. Hij studeerde aan de
Akademie voor Expressie door Woord
en Gebaar te Utrecht. Bekend werd
hij door zijn cabaretprogramma’s
met Wilfried de Jong als het duo
Waardenberg en De Jong en door zijn
commercials voor de Gamma.
VanWaardenbergspeeldeinproducties
van theatergroep Poppenkeet, de
musical Herinnert U Zich Deze
Nog?!, tv-programma’s als Pleidooi,
In voor- en tegenspoed, Loenatik,
Camping Pernis en Kanniewaarzijn.
In Sesamstraat speelt hij sinds 2003
de rol van Buurman Baasje. In 2012
kwam De Marathon uit, de film waarin
hij de rol van garageman Leo vertolkt
en waarvoor hij samen met Gerard
Meuldijk het scenario schreef.

4. tweeëntwintig drieëntwintig
‘Als je geen negerzoen
mag zeggen, wat doe
je dan met blanke vla?’
voor je een Amsterdammer treft. Ik zou er helemaal gek van worden.
Ik ben geen vakantieman. Wat nou vakantie? Wie heeft dat verzonnen
dan? Je bent niet geboren om niets te doen. Je bent geboren om je
helemaal uit de naad te werken.”
Wat zou jij doen als je het in Rotterdam voor het zeggen had?
“Ik zou een heleboel regeltjes afschaffen. We gaan overal weer roken.
Laat mensen toch lekker. Kan je daar niet tegen, dan neem je je eigen
ventilator mee. Natuurlijk moet je regels afspreken. Maar het is door-
geslagen. Nu is er toch weer iets gaande. Mag je opeens geen ‘alloch-
toon’ meer zeggen. Daar word ik helemaal doodziek van. Ik mag alles
zeggen! Bemoei je met je eigen ellende. Een Turk is een Turk en een
Marokkaan een Marokkaan. Als je geen negerzoen meer mag zeggen,
wat doe je dan met blanke vla? De groeperingen die dat verzinnen,
moeten tegen de muur. Dan zijn we daar ook maar weer vanaf.”
Je hebt al veel korte metten gemaakt.
“Ja, in dit gesprek zijn al een boel groeperingen afgeslacht.
Maar ik vind het verder heel gezellig zo. Jij ook?”
Nog even specifiek over Rotterdam. Moeten er
in de stad nog dingen anders?
“Gewoon doorgaan zo. Door bouwen. Hoger en
meer. We zijn op de goede weg. En nog meer
leuke kroegen, die oneindig open zijn. Ja, ik
ben een stapper. Vooral op de Binnenweg,
want dan kan ik alles lopend afleggen. Vroe-
ger stond ik altijd met de keldersleutel mijn auto
open te maken. Ik kreeg ‘m overigens wel altijd
open. En hij startte nog ook. Ik kreeg ‘m er ver-
domd mee aan de praat. Reed ik met een enorme
slok op retestrak naar huis en parkeerde keurig in.”
Ben jij een optimist of een pessimist?
“Een gigantische pessimist, tegen het absurde aan. Ik vind het leven
totaal zinloos. Van A tot Z. Ja, van die gedachte word je depressief.
Ik moet ook niet denken aan zoiets als eeuwig leven. Verschrikkelijk.”
Je gelooft dus niet in een leven na de dood.
“Welnee, dat is allemaal verzonnen. We zijn zo bang dat er niets is, dat
het leven dus zinloos is, dat we god hebben verzonnen. En die houden
we verantwoordelijk voor gebeurtenissen.”
En wat nu als zo meteen blijkt dat er wel ‘iets’ is?
“Is er niet! Maak je geen enkele illusie, het gaat nergens over. Kijk hoe
de natuur werkt. Er zit geen enkele structuur in. Totale chaos. De na-
tuur is het meest wrede, meest afschuwelijke wat er is. Het scheelde
een haar of we waren laatst geraakt door die komeet. Het heelal, dat
botst maar wat. De zon, de sterren, de aarde: uiteindelijk eindigen we
als een dolende klomp ijzererts in een oneindig niets. Het voordeel
van pessimist zijn, is dat je relativeert. Dat is belangrijk, want het echte
leven is niet te dragen. Pijn in je teen? So what. Als je in de Sahel zit
zonder eten, dan heb je pijn. En aangezien de helft van de wereldbe-
volking er zo aan toe is, geloof ik niet in god. Er is zoveel ellende, ver-
driet, treurnis en dood. Waarom moeten wij zoveel pijn lijden? Iemand
moet me daar de zin eens van uitleggen. Is dat het doel van god? Dat
is dan wel gelukt.”
Heb je een hekel aan het geloof?
“Ja, énorm. Een diep gewortelde haat. Stel mijn kind gaat dood. Dan
ga ik toch niet zeggen, oh god, wat is de bedoeling hierachter? Wilde
god dat ik dit offer bracht? Rot op. Vroeger offerden ze kinderen om-
dat ze bang waren voor het onweer. Daarna trok de lucht open en zei
men: ‘Zie je wel, het werkt. God is niet meer boos.’ Hoe gek wil je het
hebben. Dat geneuzel van die geloven. Ik scheer ze allemaal over een
kam. En al die mensen die zeggen: ‘Wacht maar tot ik dood ben, dan
wordt het beter.’ Nou, ga dan. En gauw.”
Je zei eens dat je nergens bang voor bent.
“Elk mens leeft met een permanente doodsangst. Ik ook.
Ik wil natuurlijk niet dat mijn dochter dood gaat. Maar ik
heb dat niet in de hand. Ik kan haar dus maar beter
toevertrouwen aan het leven. Bang zijn heeft geen
zin. Ik draai het om, dan ben je nergens meer
bang voor. Bovendien: als het leven zinloos is,
hoef je niet bang te zijn ook. Laat die dood maar
komen dan, wat interesseert mij dat nou.”
Ben je niet bang voor een lijdensweg?
“Moet je niet zijn. Gewoon als de sodemieter een
Drionpil gaan halen. Lijden hoeft niet hoor. De
vraag is of je het durft. Hugo Claus deed dat heel
goed. Die ging nergens op zitten wachten.” (Claus
had Alzheimer en overleed door euthanasie, red.)
Vind je het belangrijk dat je na je dood wordt herinnerd?
“Totaal niet. Mijn werk? Als mensen er iets aan hebben, joh, hartstikke
leuk. Doe er je voordeel mee. Maar ik heb er geen bedoeling mee ver-
der. Ik maak wat ik leuk vind, maar dat het allemaal volkomen zinloos
is, is mij wel duidelijk. Schuif mij maar in een oude vuilniszak de Schie
in.”
Ben je bescheiden?
“Ik kan mezelf relativeren. Ik ben niet belangrijk, wat ik doe is niet be-
langrijk. Iedereen die zichzelf belangrijk vindt, vind ik bij voorbaat een
lul. Ja, ik kan als een olifant in een porseleinkast zijn. De koningin? De
paus? Niet belangrijk. Ik ken de paus niet, maar zou best eens een
goede pils met hem willen drinken. Gaan we dat geloof eens naar de
kloten helpen binnen vijf bier. En dat mag dan een kloosterbier zijn.
Een Witkap-Patertje.”
‘Het leven is
zinloos, dus hoef
je ook niet bang
te zijn’
Interview
‘Schuif mij maar in
een oude vuilniszak de
Schie in’

5. tweeëndertig drieëndertig
De wonderlijkste dingen trekken aan haar voorbij. Een zwabbe-
rend partyschip, een onttakelde bajesboot, gigantische cruisers,
zwaarbeladen tankers, spuitende blusboten, lijkbleke zwemmers:
Wieteke heeft het allemaal gezien. En gehoord, want al die tafe-
reeltjes worden soms ruw onderbroken door de chagrijnige stem
van de Erasmus-brugwachter. ‘Dóórlopen!’ ‘Tempo!’ ‘Niét bij die
richel!’ Rotterdam komt hier keihard binnen.
Een mirakel eigenlijk dat je nog kan werken, met zo’n uitzicht. Haar
bureau staat pal voor het hoge raam. En haar barretje - zoals Wieteke
de houten plank onder raam nummer twee liefkozend noemt - biedt nóg
zo’n mooi uitkijkje over het water, pal richting Noordereiland. Hier ontbijt
ze, liefst met haar vriend. Lekker rustig wakker worden, een beetje naar
buiten kijken.
Juridisch getouwtrek
Alles went. De Erasmusbrug, het water, de skyline: bezoekers mogen
verrukte kreetjes slaken over zoveel uitzicht, voor Wieteke is het dage-
lijkse kost. Haar kamer ligt in het Poortgebouw op de Kop van Zuid. Een
rijksmonument dat ooit het hoofdkwartier was van de valsemuntende
havenbaron Pincoffs. Het pand werd in 1982 gekraakt, maar kreeg een
jaar later officiële status als creatieve broedplaats. Maar helaas. De
Rotterdam komt
hier keihard binnen
gemeente verkocht het monument aan een projectontwikkelaar. En
projectontwikkelaars zitten doorgaans niet te wachten op onrendabele
huurders. Ook deze niet. De bewoners zijn al decennia verwikkeld in
juridisch getouwtrek. Maar ze houden stand. En omdat de eigenaar
zich niet bekommert om het pand, proberen ze de boel binnen zelf
een beetje te onderhouden. Aan de buitenkant kwijnt het weg. Eeuwig
zonde.
Allerhande kunstenaars
Samen rooien de achtentwintig bewoners het wel. Er woont een oce-
anograaf, een cellist, een violist, een dj, een zootje circusartiesten, al-
lerhande kunstenaars. Ze komen uit landen als Noorwegen, Mexico,
Duitsland en Chili. En: alles gaat democratisch. Dat betekent soms el-
lenlang vergaderen, maar er staat veel leuks tegenover. Er is een (eet)
cafeetje, er zijn concerten, er is zelfs een mini-jazzfestival. Maar zo’n
vrijplaats, zo’n kolonie neo-hippieachtige artistiekelingen: sommige
buren spreken er schande van. Want oh, oh, oh. Oude hippies, vieze
krakers, luie werklozen: alles hebben ze al gehoord. Via, via natuurlijk.
Wat een onzin. De bewoners studeren, werken, hebben kindjes, zijn
kortom druk bezig. Vroeger, ja toen moest je echt wel veganistisch,
linksdraaiend en postpunk organisch zijn om een plekje in het Poortge-
bouw te bemachtigen. Dat is allang niet meer zo en Wieteke is daar het
stralende voorbeeld van.
Wieteke in het kort
Het uitzicht van…
Wie: Wieteke Opmeer (29)
Wat: ecologisch ontwerpster, werd
bekend met haar in water oplosbare
sieraden en ketting van paardenbloem-
pluisjes. (www.wietekeopmeer.nl)
Waar: het monumentale Poortgebouw
aan de Stieltjesstraat
En verder: Wieteke fotografeerde
zichzelf voor dit verhaal
‘Zo’n kolonie
neo-hippieachtige
artistiekelingen:
sommige buren
spreken er schande
van’
Wieteke Opmeer
TEKST: SERGA VAN ROON

6. drieënvijftigtweeënvijftig
grote collectie fotopanelen van o.a. oud rotterdam en diverse fotografen
goudsesingel 121 • 3031 eg rotterdam • t. 010 - 214 20 83 • geopend maandag t/m vrijdag 9.00 - 17.00 uur
en zaterdag 12.00 - 17.00 uur.
liquid gloss fotopanelen hebben een schitterende glossy afwerking
Ginvi.nl
kom kijken
in onze nieuweshowroom!
kom kijken
in onze nieuweshowroom!
Ook met uw eigen foto’s!
Dag en nacht met eten bezig
zijn, bijna vijftien uur per etmaal
werken, elke dag opnieuw het al-
ler-, állerbeste van jezelf geven.
Vermoeiend? Niet voor François
Geurds van Ivy. Hij is bezeten
van koken en experimenteert
zelfs op zijn vrije dag nog. Het
loont, want de jonge Meesterkok
wordt overladen met lofuitin-
gen en onderscheidingen. Maar
wees gewaarschuwd: noem hem
geen moleculaire kok.
De magie
van Ivy
TEKST: SERGA VAN ROON
FOTO:BEELDIGFOTOGRAFIE

7. vierenvijftig
ls achtjarige wist François Geurds
(37) al dat hij kok wilde wor-
den. En zo geschiedde. Na
zijn opleiding kookte hij voor driester-
renrestaurants in New York, Londen en
Nederland. Hij werkte in Parkheuvel en was
een paar jaar souschef in The Fat Duck, het
restaurant van de culinair heilig verklaarde
Heston Blumenthal. Een cv dat klinkt als een
klok. In 2009 opende Geurds zijn eigen res-
taurant in het Rotterdamse Lloydkwartier: Ivy.
Vernoemd naar zijn moeder en Engels voor
klimop. In recordtijd kookte hij zich naar een
Michelinster.
Al zes maanden na de opening van Ivy
kreeg je een Michelinster.
“Ik was jong en het leek heel snel, maar ik wist
door mijn ervaring precies wat nodig was om
een ster te halen. Wij zijn op hoog niveau in-
gestapt. Er zit natuurlijk een hele organisatie
achter. Als je ziet wat we ervoor moeten doen.”
Vertel.
“Weinig mensen hebben door wat er allemaal
bij komt kijken. Er werken vijftig mensen voor
Ivy, inclusief schoonmaak en administratie.
Mijn dag begint om half negen ‘s ochtends en
eindigt om twee uur ‘s nachts. Ik slaap maxi-
maal vijf, zes uur per nacht, daar kan ik mee
toe. Mijn doel is simpel: elke dag onze gasten
verwennen op het allerhoogste niveau. Dat
mensen de deur uitlopen en zeggen: ‘Ik heb
een geweldige avond gehad, goed gegeten,
lekker gedronken en de bediening was goed.’
Alles moet kloppen, van a tot z. Denk alleen
al aan het eten. Op één avond verlaten drie-
duizend hapjes en gerechten de keuken.” Met
een blik op Mirjam Putto: “Ik ben heel blij met
onze nieuwe maître. Dankzij haar kan ik de
voorkant loslaten en me nog meer focussen
op de keuken. Ik wil meer rust creëren, alles
verder perfectioneren.”
Wil je ook drie sterren halen?
“Natuurlijk. Ooit. Maar daarvoor moet je eerst
heel lang op heel hoog niveau presteren. Mi-
chelin gaat niet over één nacht ijs. En: hoe
meer personeel, hoe moeilijker om iedereen
op hetzelfde niveau te krijgen. Het team is heel
jong, 25 gemiddeld. Ik vind het voor nu óók be-
langrijk dat de zaak vol zit en dat gasten en
personeel tevreden blijven. Door de crisis is
het extra aanpoten. Het zijn wel vijftig gezin-
nen die je te eten moet geven.”
Krijg je het daar nooit benauwd van? Die
verantwoordelijkheid, het constant moeten
presteren?
“Dit is mijn normale manier van werken. Daar
hoef ik niet voor op mijn tenen te lopen. Maar
de verantwoordelijkheid is natuurlijk wel be-
hoorlijk groot.”
Er zijn chefs die helemaal klaar zijn met die
druk. Zij leveren hun ster vrijwillig in.
“Ik ben er helemáál niet klaar mee. Dit is het
mooiste wat er is. Ik geef elke dag vol gas. Ik
wil Ivy elke dag verbeteren. Ik doe nul conces-
sies, leg geen rommel op het bord. Er zijn ge-
noeg zaken die beknibbelen op kwaliteit. Dat
zal ik nooit doen, dan ga je naar de klote.”
vijfenvijftig
‘Er zijn genoeg zaken die beknibbelen
op kwaliteit. Dat zal ik nooit doen, dan
ga je naar de klote’
Foto:IVY
Geurds: ‘Ik vind het voor nu óók belangrijk dat de zaak vol
zit en dat gasten EN PERSONEEL tevreden blijven.’
VERRIJKT
METLAYAR

8. zesenvijftig zevenenvijftig
Talloze amuses en gerechtjes krijgt de gast van
Ivy voorgeschoteld. Alles in een strak ritme.
Een avondje Ivy is wel eens omschreven als
‘een culinaire rollercoaster’. Of, zoals Victoria
Koblenko wat minder chic twitterde: ‘een oraal
orgasme’ en ‘een culinaire gangbang’. Een
greepuithetrepertoire:eenhoorntjevantomaat
en drop met piccalilly-ijs en knettersuiker.
Popcornijs met krokant gebakken kippenvel
en suikerspin met gemarineerde kumquat en
slushpuppy van mandarijn.
Hoe omschrijf je jouw keuken?
Fel: “Het is vooral geen moleculaire keuken!
En ik ben geen moleculaire chef!”
Daar heb je een hekel aan?
“Heel veel mensen betitelen me zo. Het is de
grootst mogelijke onzin. Ik kook rein, zonder
kleurstoffen of bindmiddelen. Mijn keuken is
gezond, puur en wetenschappelijk. Ik wil het
beste uit een product halen en daar gebruik
ik de wetenschap voor. Als ik stikstof gebruik,
doe ik dat niet voor de show maar voor het re-
sultaat. Ik ken genoeg restaurants die met al-
lerlei poedertjes, kleurstoffen en geleitjes bezig
zijn onder de noemer: moleculair koken. Maar
eigenlijk zijn ze bezig het product te verprut-
sen. Ik hoorde laatst gasten praten. Ze zeiden:
‘Volgens mijn buurman is het hier geweldig. Al-
lemaal moleculaire hocus pocus.’ Ik zei: ‘Leg
mij nou eens uit wat moleculair is? Als je een
ei kookt ben je ook moleculair bezig.”
ging je uit eten. Je praatte wat met je partner,
een bord werd ingezet en uitgehaald, ingezet
en uitgehaald. Zeven gangen lang. Daarna
ging je naar huis. Lekker gegeten. Wij willen
gasten een blijvende herinnering geven, een
totaalbeleving. Maar het mag ook geen circus
worden.”
Dankzij die ster zijn de ver-
wachtingen van de gas-
ten hooggespannen.
“Ja, maar ik kan nooit
naar álle monden ko-
ken. Er komen ook
wel eens chagrijnige
gasten. Die zijn net
in een drol gestapt of
hebben ruzie gehad.
Dan passen we een
stukje gastenpsychologie
toe. We zorgen dat zij toch
vrolijk de deur uitlopen. We
houden ze goed in de gaten, ge-
ven extra aandacht, plezieren.” Putto: “Als
gastvrouw moet ik mensen goed aan kunnen
voelen. Maar sommige gasten hebben echt
onrealistische verwachtingen. Hoezeer we ons
best ook doen, daar kunnen wij niet tegenop.”
Overleggen jullie vaak?
Putto: “Drie keer per dag. Vlak voor de lunch
bespreken we zaken die de vorige avond niet
goed zijn gegaan en de bijzonderheden voor
de lunch. Vlak voor het diner herhaalt zich
dat.” Geurds: “Na het diner zitten we ook sa-
men. Heel belangrijk. Even relaxen. Misun-
derstandings uitpraten. Ik wil dat iedereen met
een goed gevoel naar huis gaat. Wat er ook
gebeurt; na afloop geef je elkaar een hand of
een knuffel. We zijn een familie, zien
elkaar vaker dan onze partners.
Natuurlijk kan ik niet met vijf-
tig man vriendjes zijn. Maar
ik moet wel zorgen dat de
sfeer goed blijft.”
Het ontbreekt Geurds
niet aan belangstelling
en lof. Pers, culinaire
gidsen en gasten ge-
ven hem jubelende re-
censies, variërend van
‘het kooksprookje van
Ivy’, tot ‘een duizelingwek-
kend culinair niveau’. Al blijkt
het defilé aan ‘buitenissige hapjes’
voor sommigen wel een brug te ver. Al die
aandacht, prima, vindt Geurds. Zolang het
maar over eten blijft gaan.
Koks zijn tegenwoordig sterren. Hoe voelt
dat?
“Ik een ster? Is dat zo? Ik blijf lekker Rotterdams
met beide beentjes op de grond. Als chef wil je
het liefst in de keuken staan. Voor je het weet
ben je met van alles bezig, behalve koken. Ik
bewaak mijn agenda strak.”
Had Ivy ook ergens anders kunnen staan?
“Een goede ondernemer handelt naar gevoel.
Deze plek voelde direct goed. Kijken waar
veel passanten zijn? Bullshit. Al zit je in een
hutje op de hei. Ik vertrouw op mijn kracht.
Rotterdammers zijn trouwe mensen. Als je
je zaakjes goed voor elkaar hebt, komen
ze terug. Als je ze belazert, ben je ze kwijt.
Amsterdammers zijn trendgevoeliger. Die
gaan naar een hippe tent, die twee maanden
even heel druk is.”
Hoe staat Rotterdam er culinair voor?
“Het aanbod is verrassend en divers, mede
dankzij alle verschillende culturen. En het per-
centage toprestaurants is erg hoog. Zelf vind
ik Asian Glory geweldig. Daar kan ik elke dag
wel eten. Het is de beste, échte Chinees van
Nederland.”
Grootste culinaire hype?
“Koffiepads. Lange tijd populair in de
tophoreca. Iedereen gebruikte die rommel. Oh
my god! Met alle respect: je maakt wel je eigen
sauzen, maar geen goed kopje koffie? Het
is de laatste smaak die een gast heeft als hij
terugrijdt over de Van Brienenoordbrug! Dan
gebruik je geen synthetische spullen. Er zijn
zoveel mooie koffiebonen op deze aardbol.
Verdiep je zelf eens.”
In de details toont zich de meester. Geurds
gaart uitsluitend in olijfolie (22 verschillende
soorten) omdat vitamines en smaakstoffen zo
behouden blijven. Koffie? Het aanbod was be-
labberd. Hij zocht en vond de perfecte koffie-
boon. Zelfs met de PH-waarden in zijn voedsel
en wijn houdt hij rekening. Heeft hij een vrije
dag, dan staat hij te experimenteren in zijn
keukenlab. Geïnspireerd door een nieuw visje
op de afslag of een bijzondere olijfolie gaat hij
aan de slag, op zoek naar nieuwe smaaksen-
saties. Tussen inspiratie en een gerecht zit
soms drie weken.
Ik las dat jij precies weet wat een beest ge-
geten heeft en of dat het op een berg of het
platteland heeft gegraasd?
“Nou ja, dat is wat overdreven. We verdiepen
ons in producten. Er zijn genoeg koks die niet
weten wat ze doen. Ze weten niet waar hun kip
vandaan komt of wat die kip gegeten heeft. Wij
kennen het voedingspatroon van een beest en
passen daar de garing op aan. Dat is geen ho-
cus pocus, dat is wetenschap. Wild vlees zit
vol met eiwitten van eikels en kastanjes. Als
je dat niet goed gaart, krijg je bijna een ontbin-
dingsproces.”
Proeven andere mensen wel wat jij proeft?
“Het zal nooit zo zijn dat iedereen mijn keu-
ken begrijpt. Maar mensen kunnen wel proe-
ven dat het eten hier anders smaakt dan bij de
buurman. Het mooiste compliment dat ik kan
krijgen? Dat iemand precies snapt wat ik be-
doel met een gerecht.”
Gezondheid speelt een grote rol in de keuken
van Geurds. Al was het maar omdat hij zelf
een tijd flink ziek is geweest. Hij bleek diabetes
te hebben. Nu gaat het goed, maar hij is zich
sindsdien wel gaan verdiepen in de Chinese
voedingsleer en de medicinale kant van voed-
sel.
Hoe uit zich dat in Ivy?
“Ik serveer alleen gerechten met een laag
zetmeelgehalte. Brood is een discussiepunt.
Liefst wil ik er vanaf, maar gasten vragen
erom. Brood is zwaar verteerbaar, je wordt
traag en vermoeid, je bloedsuikerspiegel stijgt.
Ik wil juist dat mensen energie krijgen van mijn
eten. Wij serveren veel hapjes en gangen, dus
ik gebruik zo min mogelijk vet en zetmeel. En
al helemaal geen E-nummers. Ik wil gasten
vaak terugzien. En dan moet het eten ook ge-
zond zijn. Ik durf te zeggen: als je hier dagelijks
zou eten, zou dat niet eens verkeerd zijn.”
Ligt het geheim van Ivy in het perfectionis-
me en het pure eten?
“Er heerst hier een bepaalde magie. Dat is
moeilijk uit te leggen, dat moet je beleven. Het
gaat om het complete plaatje: de inrichting, de
relaxte sfeer, het ritme, de kennis, het aanvoe-
len van gasten. Het gaat tegenwoordig niet
alleen meer om het bordje. Tien jaar geleden
‘Het zal nooit
zo zijn dat iedereen mijn
keuken begrijpt. Maar mensen
kunnen wel proeven dat het
eten hier anders smaakt dan
bij de buurman’
Maître MIRJAM PUTTO en François geurds. FOTO: BEELDIG FOTOGRAFIE FOTO’S: IVY

9. en eeuw lang deed het imposante gebouw van zakenman en reder Lodewijk Pin-
coffs dienst als douanekantoor. Nadat de laatste klerk verdwenen was, raakte het
in verval. Tot Edwin van der Meijde en Karen Hamerlynck er hun oog op lieten
vallen. Ze verbouwden het rijksmonument tot een luxe boutique hotel. Na vijf roerige
jaren blikken de oud-journalisten terug. “Vroeger was de wereld ons toneel. Nu komt de
wereld naar ons toe.”
vierentachtig vijfentachtig
‘Reallife soap: twee journalisten met een
schattige meisjesdrieling die een totaal vervallen
rijksmonument tot boutique hotel omtoveren’
Suitehotel Pincoffs staat op de hoek van de
Koningshaven en de Entrepothaven op de
Kop van Zuid. Het telt zeventien luxe kamers,
twee vergaderruimtes en een hotelbar (het
oude klerkenlokaal). Veel originele details van
het douanekantoor uit 1879 zijn bewaard ge-
bleven. Zoals schitterende bewerkte plafonds,
de oude kluis van havenondernemer Pincoffs,
schouwen, ja zelfs het doorgeefluikje van de
klerk. De gigantische ramen bieden uitzicht op
rivier en stad.
In de kamers zelf worden authentieke details
moeiteloos gecombineerd met modern com-
fort zoals een iPod dockingstation, flatscreen
televisie, een dvd-speler. Elke kamer is anders
ingericht. In de romantische groene suite kijk
je vanuit je vrijstaande Engelse bad uit over de
rivier, de Art & Business Suite is volledig in-
gericht door kunstenaars en beschikt over een
stoomcabine. Er is een kamer met een meters-
hoge watervaldouche, terwijl een ander weer
een geheime minnaresseningang heeft.
Droom
Pincoffs is de uitgekomen droom van Edwin
van der Meijde en Karen Hamerlynck, twee
oud-journalisten van het Algemeen Dagblad.
Ze delen een liefde voor lekker eten, week-
endjes weg en leuke hotelletjes. Door hun vele
reizen voor de krant wisten ze heel goed wat
ze wel en niet wilden. Karen: “Ik moest eens
vier weken naar Brazilië. Daar zit je dan als
meisje alleen, in een onbekende omgeving in
een anoniem hotel. Niemand herkent je, ook
na een week ben je niet meer dan kamer 307.”
Edwin: “Er staat vaak wel een goed bureau,
een goed bed en je kunt tot laat biefstuk be-
stellen, maar leuk is het niet. Toen ik de Tour
de France versloeg, ben ik naar kleinschaliger
hotels gegaan. Die waren weliswaar warmer,
maar daar ontbrak dan vaak weer het zakelijke
stukje.”
Het stel begon te dromen van een eigen hotel.
Een kleinschalig hotel met veel sfeer, persoon-
lijke aandacht en hoogstaande service. Een
hotel met een ziel. Leuk voor na hun pensioen.
Karen had kunnen blijven dromen. Edwin niet.
“Ik wilde weten of de droom een luchtkasteel
was of dat het echt kon. We hadden geen geld.
Er was echt geen enkele aanleiding om te den-
ken: wij gaan even een rijksmonument kopen
en een hotel beginnen. Maar ik ben toch din-
Foto’S: FRANK BRANDWIJK Edwin van der Meijde en Karen Hamerlynck
Foto: Willem welssen
Een droom
van een hotel
VERRIJKT
METLAYAR
TEKST: SERGA VAN ROON

10. zesentachtig zevenentachtig
gen gaan uitzoeken. We hebben naar panden
in Delfshaven gekeken, contact gelegd met
politici. We klopten overal op de deur.”
Wow!
Ook Stadsherstel Historisch
Rotterdam - dat een beetje
in zijn maag zat met het
vervallen douanekantoor
- hoorde over die twee
journalisten die een
hotel wilden beginnen.
Ze benaderden Edwin
en Karen. “Ze vroegen
ons eens te komen
kijken. Dat was 2002.
Toen we het pand
zagen, werden we direct
verliefd. Dit konden we
niet laten lopen.” Edwin:
“Een historisch pand aan
het water, dat was precies wat wij
zochten. Wow! Tijdens onze zoektocht was
dit pand al langsgekomen, maar we durfden
er niet eens aan te denken. Totdat Stadherstel
aanklopte.”
De kogel was door de kerk. Edwin en Karen
besloten hun droom realiteit te maken. Te pro-
beren althans, want er waren nog vier partijen
geïnteresseerd. Ze schreven een doorwrocht
plan. Karen: “Wij waren met afstand degenen
met het minste geld en de minste ervaring.”
Edwin: “Dat motiveerde alleen maar.
En schrijven, dat konden we na-
tuurlijk wel.”
Drieling
Stadsherstel was en-
thousiast over hun
ideeën, maar de amb-
telijke molens maal-
den traag. Anderhalf
jaar lang duurde het
wachten. Karen: “In
2003 hebben we de
mensen van Stadherstel
nog verrast met de mede-
deling dat we in verwachting
waren van een drieling. Edwin: “Ze
keken ons áán! Vroegen: ‘Weten jullie echt
heel zeker dat je dit allemaal wilt? Een grote
verbouwing, een hotel, een drieling?’ Het ant-
woord was: ja. Als journalisten hadden we toch
niet op dezelfde manier verder gekund met al
dat reizen. Niet als ouders. Het hotel was ook
een kans om samen te zijn als gezin.”
Minisoap RTL4
Het stel won en begin 2007 - na het regelen
van geld en vergunningen – startte de res-
tauratie. Edwin zegde zijn baan op en stortte
zich volledig op de bouw en de inrichting. Dat
hele proces werd gevolgd door RTL4. Liefst 43
weken lang kon Nederland via ‘Hotel aan de
Maas’ het wel en wee van de familie volgen.
De ingrediënten van deze reallife minisoap:
twee journalisten met een schattige meisjes-
drieling die een totaal vervallen rijksmonument
tot boutique hotel gingen omtoveren. Dat wilde
wel. Op het hoogtepunt keken 800.000 men-
sen. Edwin: “Het programma was een soort
combinatie tussen ‘Ik vertrek’ en ‘Help mijn
man is een klusser’. Mannen keken vooral
naar het klusaspect. Karen: “Laatst nog zei
een vrouw tegen me: ‘Meid, we hebben zó met
jullie meegeleefd. We dachten: waar beginnen
die onervaren mensen aan met die bouwval.
En dan die drie kleine meisjes!’”
Ook toen de grote kink in de kabel kwam -
het hotel was niet op tijd klaar - werd enorm
meegeleefd. Karen: “We moesten gasten af-
zeggen, ons eigen spaargeld erin steken. Ed
was lijkbleek toen hij hierover werd geïnter-
viewd. Dat moment is veel mensen bijgeble-
ven.” Edwin: “Veel kijkers werden gasten. Ze
wilden wel eens zien wat wij ervan gebakken
hadden.” Karen: “Veel mensen vroegen: waar
zijn de meisjes?” Lachend: “Alsof we ze hier
permanent tentoongesteld hebben!”
Kwestie van volhouden
De echte uitdaging begon pas toen het hotel
opende. Het stel leefde het eerste jaar volledig
langs elkaar heen.” Karen: “Had ik net een
driedubbele dienst achter de rug en ging
ik naar huis, kwam ik Ed bij de deur tegen.
We praatten elkaar snel bij over het hotel
en de kinderen. En dan begon hij aan zijn
driedubbele dienst en haalde ik de kinderen
van school. De eerste vier maanden hebben
we zelfs om de beurt in het hotel geslapen. In
die periode dachten we vaak: oh god, waar zijn
we aan begonnen. Dit is niet te doen.’ Edwin:
“We hebben vaak genoeg gedacht dat het niet
zou lukken, ook in de aanloop. De helft van de
dingen die is gebeurd, bedenk je vooraf niet.
Het was een kwestie van volhouden en blijven
geloven. Doordat het hotel begon te lopen,
konden we na vier maanden een nachtportier
aantrekken. Dankzij hem kregen we weer
een stukje eigen leven terug. Nu hebben we
twaalf mensen in dienst. Ik kan het iedereen
aanraden: durf te dromen!”
Rapportcijfer negen
Want ja, het gaat goed met Pincoffs. Karen:
“Dat mag een wonder heten in deze barre
economische tijd.” Edwin: “Ondanks de crisis
hebben we het goed gedaan. En het gaat
nog elk jaar beter. De lijn kan bijna niet verder
stijgen.” De goede recensies die Pincoffs krijgt,
werken magnetisch. Op sites als Tripadvisor
en Booking staan ze al jaren op nummer
één in Rotterdam. Gemiddeld cijfer: een
negen. Tijdschriften, kranten, reizigers: alle
beoordelingen zijn lovend. De Michelingids
vindt slechts elf hotels in Rotterdam
noemenswaardig. En daarvan krijgt er één een
extra speciale aanbeveling: Pincoffs. Edwin:
“De kunst is om de verwachtingen van gasten
te overtreffen. We kijken als het ware de wens
uit hun ogen.” Karen: “Die negen nemen wij
als uitgangspunt in ons dagelijkse werk. Dat
is ook een makkelijke boodschap naar ons
personeel. Alles moet een negen zijn.” Edwin:
“Veel tophotels in Rotterdam hebben een
corporate karakter. Als je de top definieert als
leuk, origineel, luxe en kleinschalig, dan houdt
het snel op.” Pincoffs trekt dan ook precies
het soort publiek dat het echtpaar beoogde.
Doordeweeks zakenlui, in het weekend
stelletjes of jonge ouders die er even tussenuit
willen. Het ‘romantische publiek’ zoals Karen
het noemt.
Missen ze de journalistiek niet? Edwin: “We
hebben als journalisten veel mooie en leuke
dingen kunnen doen. Maar dit is ook een gou-
den tijd. Het ondernemerschap bevalt me zeer.
Bij de krant moest je altijd toestemming vragen
voor je ideeën. Hier verzin je maandag iets en
je doet het dinsdag.” Karen: “Vroeger was de
wereld ons toneel. Nu speelt ons leven zich af
op een vierkante kilometer; we wonen ook in
de buurt. Er zijn weken dat ik niet aan de over-
kant van de rivier kom. Maar dankzij het hotel
komt de wereld nu naar ons toe.”
‘Een van de suites heeft een
geheime minaresseningang’
Foto: FRED ERNST Foto’S: FRANK BRANDWIJK
‘Ik kan het
iedereen aanraden:
durf te dromen!’

11. www.gersmagazine.nl