1. ‘Η εκδοχή του Μπράουνιγκ’
Κατερίνα Αθανασίου, φιλόλογος
Με αφορμή μια ενημερωτική ματιά που επιχείρησα να ρίξω στα θεατρικά της σεζόν, διαπίστωσα ότι μία από τις παραστάσεις που επιλέξαμε και είδαμε σχετικά νωρίς πέρυσι συνεχίζεται και φέτος και μάλιστα συνιστά μεγάλη θεατρικήεπιτυχία. Μ’αυτήν την αφορμή, λοιπόν, γράφω μερικές σκέψεις για την παράσταση ‘Η εκδοχή του Μπράουνιγκ’ που μπορεί να συμπληρώσουν το υλικό των εντυπώσεων που έχει αναρτηθεί στο ιστολόγιο της ομάδας . Το φινετσάτο,στοχαστικό έργο τουTerence Rattigan ( 1911 - 1977 ), κατά τη γνώμη μου, αναδεικνύει τη γλώσσα, στην πολιτισμική της διάσταση, ως το μοναδικό πεδίο συνάντησης και επικοινωνίας των ανθρώπων και κεντρικό περιβάλλον διαπραγμάτευσης και ανάπτυξης του ατόμου. Ο λόγος του κειμένου, μέσα από την ομιλία των ηρώων, είναι αρχικά υπαινικτικός και αφαιρετικός, υποδηλώνοντας φειδώ και αυτοσυγκράτηση αλλά, ταυτόχρονα, είναι καίριος και σαρκαστικός, χωρίς, όμως, να κραυγάζει, ούτε να λοιδωρεί ή να επιτίθεται. Η περιεκτικότητα και απλή αλήθεια της φράσης του Αισχύλου που συμπληρώνει την ευγενική χειρονομία του μαθητή προς τον καθηγητή του γίνεται το πρώτο κλειδί βάσει του οποίου η γλώσσα διαπερνά τις πιο επιφανειακές στοιβάδες του ψυχισμού και η ίδια αρχίζει να αποκτά έναν εκφραστικό πλούτο που αποκαλύπτει κρυμμένες μέχρι τώρα πλευρές της πραγματικότητας. Έτσι ξεκινά το ξεδίπλωμα όλου του επεισοδίου του μονοπράκτου καθώς μέσα από τις λεκτικές αποκαλύψεις μεταστρέφονται οι στάσεις των ηρώων και δημιουργούνται νέες καταστάσεις. Η εκ νέου συσχέτιση των δύο συναδέλφων- καθηγητών, μετά τη ζωηρή και ειλικρινή συνομιλία τους, ενδυναμώνει τη βούληση του κεντρικού ήρωα και αποκαλύπτει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του που τον ωθεί να διεκδικήσει ό,τι τον αντιπροσωπεύει βαθύτερα και έτσι επηρεάζει με τον τρόπο του το περιβάλλον του.Η πλαστική, σάρκινη γλώσσα , λοιπόν, γίνεται η αφορμή να πραγματοποιηθούν σπουδαίες διαδοχικές τομές στην εσωτερική ζωή που αναδεικνύουν τα σημεία που έχει παγιδευτεί και κλειδωθεί το άτομο και καθώς προχωρά ο λόγος, μέσα από ρήσεις και αντι-(ρ)ρήσεις, διαπερνώντας τα επάλληλα στρώματα του ανθρώπινου ψυχισμού, ξεδιπλώνονται οι βαθύτερες επιθυμίες που αναδεικνύουν την αυτονομία αλλά και τη δύναμη του ανθρώπου να αλληλεπιδράσει με τα πράγματα και να τα τροποποιήσει. Ένα κείμενο με άρτια δομή και μεγαλειώδη φυσικότητα που η υπόθεση του ξεδιπλώνεται σε 90 λεπτά πραγματικού χρόνου , μια φόρμα υψηλής εκλέπτυνσης πέρα από μεγαλόστομες εκφράσεις οργής και εμμονικής αμφισβήτησης, σηματοδοτεί μια άλλη εποχή στη θεατρική γλώσσα, κατά την οποία ο άνθρωπος δημιουργεί τους όρους της ζωής του μέσα από τις λεκτικές και τις διανοητικές του δυνατότητες. Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο γράφτηκε το 1948, μια εποχή που οι Βρετανοί βίωναν, μετά τη διάλυση της Κοινοπολιτείας,τη διάψευση των ελπίδων τους για ένα καλύτερο μέλλον, εισάγοντας μια εναλλακτική πρόταση με προτεραιότητα στην ατομική αναστοχαστική διάθεση πέρα από την αναγκαιότητα του κοινωνικού στοιχείου.