το πέρασμα από τον 19ο στον 20ο αιώνα, αρχιτεκτονική και ζωγραφική

1. Το Πέρασμα από τον 19ο στον 20ο αιώνα

2. η Αρχιτεκτονική του Σιδήρου,
του Γυαλιού και του
Οπλισμένου Σκυροδέματος
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C111/62/475,1803/

3. Τζόζεφ Πάξτον, Κρίσταλ Πάλας, 1850-1851, 560 μ. μήκος, 125 μ. πλάτος και 22 μ. ύψος, Λονδίνο. Καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1937
Τζόζεφ
Πάξτον
1803-
1865
http://el.wikipedia.o
rg/wiki/%CE%A4%CE
%B6%CF%8C%CE%B
6%CE%B5%CF%86_
%CE%A0%CE%AC%C
E%BE%CF%84%CE%
BF%CE%BD

4. Κρίσταλ Πάλας , αριστερά: η Κατασκευή 1850-51 δεξιά: ,η Καταστροφή από πυρκαγιά το 1937

5. Τζόζεφ Πάξτον, Κρίσταλ Πάλας, 1850-1851, 560 μ. μήκος, 125 μ. πλάτος και 22 μ. ύψος, Λονδίνο. Καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1937

6. Τζόζεφ Πάξτον, Κρίσταλ Πάλας, 1850-1851, 560 μ. μήκος, 125 μ. πλάτος και 22 μ. ύψος, Λονδίνο. Καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1937

7. Γκούσταβ Άιφελ
1832-1923
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF
%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B2%C
E%BF%CF%82_%CE%86%CE%B9%CF%86%CE
%B5%CE%BB
Ο Πύργος του
Άιφελ, 1889
Παρίσι

8. Ο Πύργος του Άιφελ, 1889 Παρίσι

9. Ο Πύργος του Άιφελ, 1889 Παρίσι. Η κατασκευή του διήρκησε 21 μήνες

10. Ογκίστ Περέ 1874-1954
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CE%B3%CE%BA%CF%8D%CF%83%CF%84_
%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%AD
Η οικία της οδού Φράνκλιν, 1903, Παρίσι
http://www.greatbuildings.com/buildings/Rue_Franklin_Apartments.html

11. Η οικία της οδού Φράνκλιν, 1903, Παρίσι, κάτοψη και
εσωτερικό http://www.greatbuildings.com/buildings/Rue_Franklin_Apartments.html

12. Η οικία της
οδού
Φράνκλιν
1903, Παρίσι

13. Η οικία της οδού Φράνκλιν 1903, Παρίσι

14. Arts and
Grafts
Ουίλιαμ Μόρις
1834-1896
Κύριος εισηγητής
του κινήματος
Γουίλιαμ Μόρις,
ταπετσαρία, 1862
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE
%B9%CE%B1%CE%BC_%CE%9C%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%82

15. William Morris, Σχέδια για ύφασμα, 1876 και 1886
Ο Ουίλιαμ Μόρις ήταν Άγγλος σχεδιαστής υφασμάτων, καλλιτέχνης, συγγραφέας και
σοσιαλιστής συνδεδεμένος με την Αδελφότητα των Προραφαηλιτών και το κίνημα Αρτς εντ
Κραφτς. Ίδρυσε μία καλλιτεχνική εταιρία μαζί με τον Έντουαρντ Μπερν - Τζόουνς και τον
ποιητή Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι που ενέπνευσε σημαντικά τη διακόσμηση εκκλησιών και
σπιτιών κατά τον 20ο αιώνα. Ως συγγραφέας, εικονογράφος και μεσαιωνιστής, συνέβαλε
στην εδραίωση της φανταστικής λογοτεχνίας και υπήρξε άμεση επιρροή σε
μεταπολεμικούς συγγραφείς όπως ο Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν. Συνέβαλε, επίσης,
σημαντικά στην αναβίωση της τέχνης των υφασμάτων και παραδοσιακών της μεθόδων,
καθώς και ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας για την Προστασία Αρχαίων Κτηρίων,
σημαντικός φορέας για την προστασία ιστορικών κτηρίων στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο Μόρις έγραψε και δημοσίευσε ποίηση, λογοτεχνία και μεταφράσεις αρχαίων και
μεσαιωνικών κειμένων για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Τα γνωστότερα έργα του
συμπεριλαμβάνουν τα βιβλία Η Άμυνα της Γκουίνεβιρ και Άλλα Ποιήματα (1858), Ο Γήινος
Παράδεισος (1868-1870), Ένα Όνειρο του Τζον Μπολ (1888), το ουτοπικό Νέα από το
Πουθενά (1890) και το φανταστικό μυθιστόρημα Το Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου (1896).
Υπήρξε σημαντική προσωπικότητα που συνέβαλε στη διάδοση του σοσιαλισμού στη
Βρετανία, ιδρύοντας τον Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο το 1884, ωστόσο απομακρύνθηκε από την
οργάνωση μέχρι το τέλος της δεκαετίας λόγω διαφωνιών σχετικά με τους στόχους και τις
μεθόδους του. Αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ζωής του στις Εκδόσεις
Κέλμσκοτ, τις οποίες ίδρυσε το 1891. Οι εκδόσεις ήταν αφιερωμένες στην έκδοση
περιορισμένων έντυπων βιβλίων που περιλάμβαναν εικονογραφημένα χειρόγραφα. Η
έκδοση του 1896 Έργα του Τζέφρι Τσόσερ θεωρείται μέχρι σήμερα ως αριστούργημα στον
σχεδιασμό βιβλίων.

16. William Morris
Guinevere and Iseult: Cartoon for Stained Glass 1862
Chalk, pencil and watercolour on paper
support: 610 x 685 mm

17. Στην Αγγλία το 1848 ιδρύεται μια ομάδα
καλλιτεχνών με το όνομα: η «αδελφότητα
των Προραφαηλιτών» Πιστεύοντας πως η
τέχνη έχει χάσει την ειλικρίνεια της, ήθελαν
να ξαναγυρίσουν στην εποχή της Πίστης …
«Για να αναμορφωθεί η τέχνη πρέπει να
αντλήσει την αλήθεια της από την
παράδοση πριν από τον Ραφαήλ, από την
εποχή που οι καλλιτέχνες ήταν τίμιοι
τεχνίτες απέναντι του Θεού, που
προσπαθούσαν να αντιγράψουν τη φύση
χωρίς να τους απασχολεί η κοσμική
επιτυχία, παρά μόνο η δόξα του Θεού»
«PRB» (Pre-Raphaelite Brotherhood)
η αδελφότητα των Προραφαηλιτών
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82

18. Ροσσέττι Ντάντε Γκαμπριέλ
1828-1882
Ο Ροσσέττι αναζήτησε την απλότητα και
την ειλικρίνεια, γυρνώντας στο πνεύμα των
ζωγράφων του μεσαίωνα, προσπαθώντας
να μιμηθεί τη στάση τους, μέσα από ένα
νέο ύφος
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%93%
CE%BA%CE%AC%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%BB_%CE%A1%CE%BF%CF%
83%CE%AD%CF%84%CE%B9

19. Ροσσέττι
Ντάντε
Γκαμπριέλ
1828-1882
Ιδού η δούλη
του Κυρίου
724χ419 εκ
1849-50
Tate Gallery
Λονδίνο

20. Ροσσέττι
Ντάντε
Γκαμπριέλ
1828-1882
The Blessed
Damozel
1871-80
Tate Gallery
Λονδίνο

21. Τζον Έβερτ
Μιλαί
1829-1896
Άγγλος ζωγράφος και εικονογράφος, ένας από
τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της
Βικτωριανής εποχής και ιδρυτικό μέλος (1848)
της καλλιτεχνικής κίνησης στην Αγγλία, που είναι
γνωστή ως «Προραφαηλιτική Αδελφότητα» (Pre-
Raphaelite Brotherhood)
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%89%CE%BD_%CE%88
%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%84_%CE%9C%CE%B9%CE%BB%C
E%B1%CE%AF

22. Τζον Έβερτ Μιλαί 1829-1896 ,Ο χριστός στο σπίτι των γονέων του. 1849, 864χ1397 εκ., Tate Gallery Λονδίνο

23. Τζον Έβερτ Μιλαί 1829-1896, Οφηλία , 1852, 76χ112 εκ., Tate Gallery Λονδίνο

24. Τζον Έβερτ Μιλαί 1829-
1896
The Black Brunswicker
1860
104χ68,5 εκ
Lady Lever Art Gallery
Λίβερπούλ

25. Έντουαρντ
Μπερν Τζόουνς
1833-1898
Ο Σερ Έντουαρντ Μπερν
ήταν κορυφαίος Άγγλος
ζωγράφος, σχεδιαστής και
πρωτοπόρος του
βιομηχανικού σχεδίου στα
τέλη του 19ου αιώνα. Οι
πίνακες του
συγκαταλέγονται στην
αποκαλούμενη «δεύτερη
φάση» της
προραφαηλιτικής
τεχνοτροπίας
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85
%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%C
E%BD_-_%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%82

26. Έντουαρντ Μπερν Τζόουνς 1833-1898 Chant d'Amour 1868-73

27. Έντουαρντ Μπερν Τζόουνς 1833-1898 The Sleaping Beauty 1870-1890

28. «Ένας πίνακας πρέπει να διηγείται κάτι , να κάνει τον θεατή να στοχάζεται όπως ένα ποίημα ,
να του αφήνει την εντύπωση ενός μουσικού κομματιού» Arnold Boeclin
Ο συμβολισμός στις εικαστικές τέχνες (~1886) δεν χαρακτηρίζεται απαραίτητα από ένα
ομοιογενές ύφος ή συγκεκριμένες τεχνικές. Υπήρξαν αρκετές ομάδες συμβολιστών
καλλιτεχνών, συχνά ετερόκλητων, μεταξύ των οποίων ο Γκουστάβ Μορώ, και ο Οντιλόν
Ρεντόν. Ο συμβολισμός στη ζωγραφική είχε μεγαλύτερη απήχηση και εξάπλωση σε άλλες
χώρες της Ευρώπης σε αντίθεση με το συμβολισμό στην ποίηση. Έτσι, έχουμε δείγματα
συμβολισμού από Ρώσους καλλιτέχνες, καθώς επίσης και από μορφές της αμερικανικής
τέχνης, όπως τον Elihu Vedder. Στη γλυπτική, πολλές φορές ο Ροντέν θεωρείται συμβολιστής
Οι συμβολιστές ζωγράφοι ήταν επίσης μια σημαντική επιρροή για το κίνημα του
Εξπρεσιονισμού αλλά και για τον Υπερρεαλισμό.
Συμβολισμός
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF
%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%C
E%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

29. Γκουστάβ Μορώ
1826-1898
Ο Μορώ άντλησε τα θέματά του κυρίως
από το χώρο της μυθολογίας και
αποτέλεσε σημείο αναφοράς για όλους
τους μεταγενέστερους συμβολιστές
καλλιτέχνες, όχι μόνο στις εικαστικές
τέχνες, αλλά και στη λογοτεχνία. Το 1891
έγινε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών
του Παρισιού και μεταξύ των μαθητών του
συγκαταλέγονταν ο Ματίς, ο Ζωρζ Ρουώ, ο
Μαρκέ και άλλοι. Άσκησε σημαντική
επιρροή στη σύγχρονη ζωγραφικήhttp://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%85%CF%8
3%CF%84%CE%AC%CE%B2_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CF%8E

30. Γκουστάβ Μορώ
1826-1898
Οιδίποδας και Σφίγγα
206χ104 εκ
Metropolitan Museum
of Art
New York

31. Γκουστάβ Μορώ
1826-1898
Το κεφάλι του Ορφέα
1865

32. Οντιλόν Ρεντόν
1840-1916
Πολυσύνθετη προσωπικότητα, εξαίρετος
μελετητής και κριτικός της τέχνης, θεωρείται
μαζί με τον Γκιστάβ Μορό και τον Πιερ Πιβί
ντε Σαβάν από τους σημαντικότερους
εκπροσώπους της πνευματοκρατικής
αντίδρασης του συμβολισμού απέναντι στον
ρεαλισμό, που εμφανίστηκε στη Γαλλία την
ίδια εποχή με την επικράτηση του
ιμπρεσιονισμού στη ζωγραφική. Έχοντας
ζωηρό ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες,
έφτασε στο συμπέρασμα ότι η επιστήμη και η
φιλοσοφία δεν μπορούν να οδηγήσουν στην
κατανόηση όλης της αλήθειας και έκρινε
ελλιπή την ποιητική του ρεαλισμού και του
ιμπρεσιονισμού, που έτεινε να θεωρεί τη
ζωγραφική περιορισμένη μόνο στην περιοχή
των ορατών πραγμάτων
αυτοπροσωπογραφία
http://www.lifo.gr/team/showtime/45984

33. Οντιλόν Ρεντόν 1840-1916
Spirit of the Forest 1880
Οντιλόν Ρεντόν 1840-1916
The Crying Spider 1881

34. Οντιλόν Ρεντόν 1840-1916
Eye Balloon λιθογραφία 1898
Οντιλόν Ρεντόν 1840-1916
Λιθογραφία άτιτλο

35. Οντιλόν Ρεντόν 1840-1916
λιθογραφία Head on a Stem, 1898
Οντιλόν Ρεντόν 1840-1916
λιθογραφία Little Flowers 1898

36. Πιέρ Πουβίς
1824-1898
http://en.wikipedia.org/wiki/Pierre_Puvis_de_Chavannes

37. Πιέρ Πουβίς 1824-1898 ο Φτωχός Ψαράς 1881 155,5χ192,5 εκ

38. Πιέρ Πουβίς 1824-1898 Μεταξύ Τέχνης και Φύσης 1890 40χ114 εκ

39. Art Nouveau
ή Jugendstil
ή Liberty

40. Είσοδος του Μετρό
στο Παρίσι
Gustave Strauven
Σπίτι στην St Cyr,
Βρυξέλλες, 1901-03.

41. Μπλε γυάλινο βάζο με ασημένιες
λεπτομέρειες, 1905, Αυστρία
Φόρεμα, 1900-01

42. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
Γεννήθηκε στη Ρέους, αλλά σπούδασε και εργάστηκε στη Βαρκελώνη όπου βρίσκονται και τα πιο σημαντικά έργα του, τα οποία ξεχωρίζουν για το
σχεδιασμό τους. Ο Γκαουντί διαμορφώθηκε επαγγελματικά και πνευματικά στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Βαρκελώνης. Μελέτησε τα καλλιτεχνικά
ρεύματα του παρελθόντος, την ισλαμική και τη γοτθική αρχιτεκτονική η οποία μάλιστα εκείνη την εποχή αναβίωνε. Δέχτηκε την επιρροή του Viollet-le-Duc,
των John Ruskin και Richard Wagner και μέσα από το έργο του θέλησε να ανανεώσει την τοπική αρχιτεκτονική έκφραση επεξεργαζόμενος νέες φόρμες. Ένα
από τα πιο σημαντικά του έργα είναι το Μέγαρο Γκουέλ, (η κατασκευή του ξεκινά το 1886 και ολοκληρώνεται το 1888). Ο σχεδιασμός του κτιρίου
ανατέθηκε στον Γκαουντί από τον Δον Eusebi Güell i Bacigalupi, εξέχουσα μορφή στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της πόλης και με ισχυρή
επιρροή στην πολιτική. Το τελευταίο και ένα από τα χαρακτηριστικά έργα του είναι η εκκλησία Σαγράδα Φαμίλια, η οποία έμεινε ημιτελής λόγω του
θανάτου του αρχιτέκτονα.
Τα έργα του Γκαουντί δίνουν ιδιαίτερο χαρακτήρα στη Βαρκελώνη και αποτελούν πόλους έλξης για επισκέπτες και μελετητές. Χαρακτηριστική είναι μια από
τις τεχνικές του Γκαουντί ο οποίος χρησιμοποιούσε κομμάτια από κεραμικά πλακίδια για να διακοσμήσει και να χρωματίσει κάποια από τα έργα του.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%
84%CF%8C%CE%BD%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CE
%B1%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AF

43. Η οικογένεια Μπατλό
Το Κάζα Μπατλό είναι ένα διάσημο κτίριο στο κέντρο της
Βαρκελώνης και είναι ένα από τα αριστουργήματα του Αντόνι
Γκαουντί. Το κτίριο αποτελεί αναδιαμόρφωση ενός παλαιότερου
σπιτιού, το οποίο επανασχεδίασε ο Γκαουντί το 1904 και
ανακαινίστηκε αρκετές φορές από τότε. Οι βοηθοί του Γκαουντί
Domènec Sugrañes i Gras, Josep Canaleta και Joan Rubió
συνέβαλαν στο έργο της ανακαίνισης. Το τοπικό όνομα του
κτιρίου είναι Casa dels ossos (Το σπίτι των οστών), λόγω της
οργανικής σκελετώδους εμφάνισής του. Αρχικά σχεδιάστηκε για
μια μεσαίας τάξης οικογένεια και βρίσκεται σε μια ευημερούσα
περιοχή της Βαρκελώνης.
Όπως όλα τα έργα που σχεδίασε ο Γκαουντί, μπορούν να
χαρακτηριστούν ως μοντερνισμός και αρ νουβό σε μια ευρύτερη
έννοια. Το ισόγειο, συγκεκριμένα, είναι ασυνήθιστα δομημένο,
με ακανόνιστα οβάλ παράθυρα και πέτρινα τοίχο σμιλεμένο σαν
να ρέει. Υπάρχουν λίγες ευθείες γραμμές και η πρόσοψη είναι
διακοσμημένη με πολύχρωμο μωσαϊκό, φτιαγμένο από
θραύσματα κεραμικών πλακιδίων Trencadís με μια τεχνική που
λέγεται Pique assiette. Η οροφή είναι αψιδωτή και μοιάζει με την
πλάτη από δράκο ή δεινόσαυρο.
Μια θεωρία θέλει το στρόγγυλο χαρακτηριστικό στα αριστερά
του κτιρίου, που καταλήγει σε έναν πυργίσκο και σταυρό, να
είναι η λόγχη του Αγίου Γεωργίου (του πολιούχου της
Καταλονίας), που έχει βυθιστεί στο πίσω μέρος του δράκου.
Το 1904 ο Josep Batlló προσέλαβε τον Γκαουντί να του σχεδιάσει το σπίτι.
Αρχικά το σχέδιο ήταν το κτίριο να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί ένα τελείως
καινούριο. Ο Γκαουντί όμως έπεισε τον Μπατλό ότι μια αναδιαμόρφωση ήταν
αρκετή και ήταν σε θέση να υποβάλλουν αίτηση σχεδιασμού το ίδιο έτος. Το
κτίριο ολοκληρώθηκε και ανακαινίστηκε το 1906. Ο Γκαουντί άλλαξε τελείως το
κύριο διαμέρισμα που έγινε η οικία της οικογένειας Μπατλό. Επέκτεινε τον
κεντρικό φωταγωγό ώστε να παρέχεται φως σε ολόκληρο το κτίριο και
πρόσθεσε νέους ορόφους. Τον ίδιο χρόνο το Δημοτικό Συμβούλιο της
Βαρκελώνης επέλεξε το σπίτι ως υποψήφιο για το βραβείο του καλύτερου
κτιρίου της χρονιάς. Το βραβείο δόθηκε σε άλλον αρχιτέκτονα.

44. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η οικεία Μπατλό
τη νύχτα και την
ημέρα
Βαρκελώνη
http://www.archdaily.
com/90689/ad-
classics-casa-batllo-
antoni-gaudi/
http://www.gaudidesi
gner.com/uk/casa-
batllo-public-
stairway-and-gilded-
wrought-iron-
column_159.html

46. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η οικεία Μπατλό
Βαρκελώνη

47. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μπατλό
Βαρκελώνη

48. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926
η οικεία Μπατλό κεραμικά, Βαρκελώνη

49. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μπατλό
Βαρκελώνη

50. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η οικεία Μπατλό
Λεπτομέρεια οροφής,
Βαρκελώνη

51. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μπατλό
έπιπλα,
Βαρκελώνη

52. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926, η οικεία Μιλά, Βαρκελώνη
Θεωρείται πρωτοποριακή ως προς τις ανέσεις στην
σύγχρονη δόμηση. Διαθέτει έναν τέλειο εξαερισμό όπως
και ένα υπόγειο γκαράζ. Η κατασκευή είναι ένας
συνδυασμός Σιδηροκατασκευής και Σκυροδέματος. Ενώ
στο εσωτερικό του έχει προσέξει και την παραμικρή
λεπτομέρεια, από τα πόμολα στις πόρτες μέχρι τα
φωτιστικά που φέρουν την σφραγίδα της ευφυΐας του
Γκαουντί. Ακόμη ένας εντυπωσιακά σουρεαλιστικός χώρος
με γλυπτά αποτελεί την στέγη του κτιρίου. Ο συνδυασμός
της εκκεντρικότητας του κτιρίου με τα μεσοαστικά
συντηρητικά έπιπλα στο εσωτερικό του, δημιουργεί μια
ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στην εκκεντρικότητα του
μοντερνισμού και τη σοβαρότητα της εποχής του 19ου
αιώνα. Ήταν το τελευταίο αστικό έργο του πριν αφιερωθεί
αποκλειστικά στην Σαγράδα Φαμίλια.
Το κτίριο είναι ενταγμένο στoν κατάλογο μνημείων
παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B6%CE
%B1_%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%AC

53. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μιλά,
μπαλκόνια,
Βαρκελώνη

54. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μιλά,
μπαλκόνια,
Βαρκελώνη

55. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μιλά,
η είσοδος
εξωτερικά,
Βαρκελώνη

56. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μιλά,
η είσοδος
εσωτερικά,
Βαρκελώνη

57. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μιλά,
εσωτερικό,
Βαρκελώνη

58. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μιλά,
η ταράτσα,
Βαρκελώνη

59. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μιλά,
η ταράτσα,
Βαρκελώνη

60. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926
η οικεία
Μιλά,
η ταράτσα,
Βαρκελώνη

61. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926 η εκκλησία Σαγράδα Φαμίλια, Βαρκελώνη
Ο σχεδιασμός του κτιρίου ανατέθηκε στον Γκαουντί από τον βιομήχανο Δον Eusebi Güell i
Bacigalupi. Ο Güell, εκείνη την εποχή ήταν εξέχουσα μορφή στην οικονομική, πολιτική και
κοινωνική ζωή της Βαρκελώνης και αντιπροσώπευε ιδεολογικά την κοινωνία της πόλης.
Από αρχιτεκτονικής άποψης το κτίριο, λόγω του μικρού οικοπέδου στο οποίο βρίσκεται,
αναπτύσσεται καθ’ ύψος σε οχτώ επίπεδα. Πυρήνας του κτιρίου είναι μια κεντρική αίθουσα
μουσικής. Γύρω από αυτής αναπτύσσονται η τραπεζαρία, τα σαλόνια και οι αίθουσες
υποδοχής. Ο επισκέπτης περνάει διαδοχικά από αυτή τη σειρά μικρότερων χώρων μεταξύ
των οποίων και από το προσωπικό γραφείο του Güell για να καταλήξει στο κεντρικό σαλόνι.
Ο χώρος αντιπροσωπεύει ιδεατά το παραδοσιακό μεσογειακό αίθριο. Η γεωμετρία αυτής
της αίθουσας αποτελείται από δύο βασικά στοιχεία, τον κύβο και το θόλο, με τον τρούλο να
συμβολίζει τον ουρανό και την τετράγωνη κάτοψη της αίθουσας να συμβολίζει τη γη.
Στο μέγαρό του ο Güell, στα τέλη του 19ου αιώνα, φιλοξενούσε πολυάριθμες
συγκεντρώσεις καλλιτεχνών και διανοούμενων. Στο μεγάλο σαλόνι διαδραματίζονταν
κονσέρτα, δεξιώσεις και ακόμη και θρησκευτικές τελετές, εκδηλώσεις στις οποίες
συμμετείχε η υψηλή κοινωνία της Βαρκελώνης. Στην πρόσοψη του κτιρίου, ανάμεσα στις
δύο εισόδους, η ασπίδα, συμβολίζει τη σημαία της Καταλονίας. Στην οροφή του μεγάρου ο
τρούλος προεξέχει και στέφεται με διάφορα σύμβολα μεταξύ των οποίων η σφαίρα του
κόσμου, ο ηλιακός δίσκος και πάνω απ’ όλα ο χριστιανικός σταυρός.

62. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926
αριστερά η εκκλησία Σαγράδα Φαμίλια,
επάνω βιτρώ, Βαρκελώνη

63. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η εκκλησία
Σαγράδα Φαμίλια,
εσωτερικά,
Βαρκελώνη

64. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η εκκλησία
Σαγράδα Φαμίλια,
εσωτερικά,
Βαρκελώνη

65. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η εκκλησία
Σαγράδα Φαμίλια,
εξωτερικό,
Βαρκελώνη

66. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η εκκλησία
Σαγράδα Φαμίλια,
εξωτερικό,
Βαρκελώνη

67. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η εκκλησία
Σαγράδα Φαμίλια,
εξωτερικό,
Βαρκελώνη

68. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η εκκλησία
Σαγράδα Φαμίλια,
εξωτερικά,
Βαρκελώνη

69. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
η εκκλησία
Σαγράδα Φαμίλια,
εξωτερικά,
Βαρκελώνη

70. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

71. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926, το πάρκο Γκουέλ, Βαρκελώνη

72. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

73. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

74. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926,
το πάρκο
Γκουέλ,
Βαρκελώνη

75. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926,
το πάρκο
Γκουέλ,
Βαρκελώνη

76. Αντόνιο
Γκαουντί
1852-1926,
το πάρκο
Γκουέλ,
Βαρκελώνη

77. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

78. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

79. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

80. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

81. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926, το πάρκο Γκουέλ, Βαρκελώνη

82. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

83. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

84. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

85. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

86. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926, το πάρκο Γκουέλ, Βαρκελώνη

87. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926, το πάρκο Γκουέλ, Βαρκελώνη

88. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926, το πάρκο Γκουέλ, Βαρκελώνη

89. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

90. Αντόνιο Γκαουντί 1852-1926, το πάρκο Γκουέλ, Βαρκελώνη

91. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

92. Αντόνιο Γκαουντί
1852-1926
το πάρκο Γκουέλ,
Βαρκελώνη

93. Έργα του Γκαουντί
Casa Vicens (1878–1880)
Palau Güell (1885–1889)
Κολλέγιο των Τερεσιάνας (1888–1890)
Κρύπτη της εκκλησίας Κολόνια Γκιουέλ (1898–1916)
Casa Calvet (1899–1904)
Casa Batlló (1905–1907)
Κάζα Μιλά (La Pedrera - Το νταμάρι) (1905–1907)
Πάρκο Γκιουέλ (1900–1914)
Sagrada Família (1884–1926)
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AF

94. Γκούσταβ Κλιμτ
1862-1918
Ο Γκούσταφ Κλιμτ ήταν Αυστριακός
ζωγράφος και ένας από τους
σημαντικότερους εκπροσώπους του
κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της
Βιέννης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο
στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό. Είχε
σημαντική συμβολή στη διεθνή
αναγνώριση της αυστριακής τέχνης και
υπήρξε από τους πρώτους που κατάφεραν
να συνδυάσουν την εικονιστική με την
αφηρημένη ζωγραφική.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%8
3%CF%84%CE%B1%CF%86_%CE%9A%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%84

95. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«ο τυφλός» 1896

96. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«ήρεμη λίμνη» 1899

97. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Η Ιουδίθ με το κεφάλι του
Ολοφέρνη» 1901

98. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Τοπίο» 1902

99. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Les serpents de l'eau» 1904-07

100. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Πορτραίτο της Ερμίνας
Γκάλια» 1904

101. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Τα ηλιοτρόπια» 1906

102. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Οι τρεις ηλικίες της
γυναίκας» 1905

103. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Δανάη» 1907

104. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Adele Bloch-Bauer» 1907

105. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Το φιλί» 1907-08

106. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Η αγκαλιά»

107. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Mäda Gertrude Primavesi»
1912

108. Γκούσταβ Κλιμτ 1862-1918
«Θάνατος και Ζωή»

109. Γκούσταβ
Κλιμτ
1862-1918
«Το
Δέντρο της
Ζωής»

110. Γκούσταβ Κλιμτ
1862-1918
«Η Ελπίδα»

111. Edvard Munch
1863-1944
Γονείς του Μουνκ ήταν ο Christian Munch, γιατρός και ιατρικός ανώτερος
υπάλληλος, και η Laura Cathrine Bjølstad, οι οποίοι είχαν παντρευτεί το
1861. Είχε μια μεγαλύτερη αδελφή, την Johanne Sophie (γεννημένη το
1862), και τρία μικρότερα αδέρφια, τους Peter Andreas (1865), Laura
Cathrine (1867), και Inger Marie (1868). Ήταν απόγονος του ζωγράφου
Γιάκομπ Μουνκ (Jacob Munch) (1776-1839) και του ιστορικού Peter
Andreas Munch (1810-1863).
Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση το 1868, όπως και η αγαπημένη
αδελφή του Johanne Sophie Munch το 1877. Ο πατέρας του πέθανε επίσης
νέος, το 1889. Μετά από το θάνατο της μητέρας τους, τα μικρότερα
αδέρφια του Μουνκ ανατράφηκαν από τον πατέρα τους, που ενστάλαξε
στα παιδιά του έναν βαθιά ριζωμένο φόβο λέγοντάς τους επανειλημμένα
ότι εάν αμαρτήσουν με οποιαδήποτε τρόπο, θα καταδικάζονταν στην
Κόλαση χωρίς πιθανότητα συγχώρεσης. Μια από τις νεώτερες αδελφές του
Μουνκ διαγνώστηκε με διανοητική ασθένεια σε νεαρή ηλικία. Ο ίδιος ήταν
επίσης συχνά άρρωστος. Από τα πέντε αδέρφια, μόνο ο Peter Andreas
παντρεύτηκε, αλλά πέθανε μερικούς μήνες μετά το γάμο.
Ο Μουνκ θα έγραφε αργότερα: «Kληρονόμησα δύο από τους πιο
φοβερούς εχθρούς της ανθρωπότητας – την κληρονομιά της φυματίωσης
και της παραφροσύνης – η ασθένεια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι
άγγελοι που στάθηκαν στο λίκνο μου»

112. Βράδυ στο Σεν
Κλάουντ, 1890

113. Μάτι με μάτι,
1894

114. Έναστρη νύχτα,
1893

115. Στάχτες,
1894

116. Η κραυγή 1893

117. Anxiety 1894

118. Κορίτσια στη Γέφυρα, 1901

119. Τέσσερα κορίτσια στη
γέφυρα, 1905

121. Μαντόνα,
1894

122. Death in the Sickroom. c. 1895

123. Το Σεληνόφως,
1895

124. Το Βαμπίρ, 1895

125. Το άρρωστο
κορίτσι, 1896

126. Γυναίκα από τη θάλασσα, λεπτομέρεια, 1896

127. 1896

128. http://it.paperblog.com/il-genio-di-
edvard-munch-in-150-opere-al-
palazzo-ducale-di-genova-2047434/

129. Ο χωρισμός.
1896

131. Το φιλί, 1897

132. Το παιδί και ο θάνατος, 1899

133. Harald Nørregaard
(painted by Munch in
1899

134. Ο χειμώνας, 1899

135. Το μπάνιο, 1899

136. Χορός και ζωή,
1899-1900

137. Ο χορός,
1900

138. Ο Γολγοθάς,
1900

139. Λευκή νύχτα, 1901

140. Η οικογένεια, 1901

141. Το φιλί, 1902

142. Αυτοπροσωπογραφία στη
κόλαση, 1903

143. Κεφάλι με κεφάλι, 1905

144. Αυτοπροσωπογραφία με ένα
μπουκάλι κράσι, 1907

145. Το άρρωστο παιδί 1907

146. Κοντά στο νεκροκρέβατο

147. Death of Marat , 1907

148. Η ζήλεια, 1907

149. Ο ήλιος,
1910-11

150. Κίτρινα και πράσινα
δέντρα, 1913-16

151. Αυτοπροσωπογραφία
στη Μπέργκεν, 1916

152. Γυναίκα με λευκό
φόρεμα, 1917
http://www.edvardmunch.org/
http://www.edvard-munch.com/gallery/
http://www.edvardmunch.info/
http://www.wikiart.org/en/edvard-munch