2. O TRAXE EN GALIZA, COMA NO RESTO DO MUNDO, XURDIU COMA UNHA NECESIDADE PARA PROTEXERSE DO FRÍO, PARA MÁIS TARDE TORNARSE NUNHA FORMA DE AMOSAR AS CARÁCTERÍSTICAS DE TODO UN POBO.
3. DE COTÍO OU DO TRABALLO. O DE IR Á VILA, FEIRA OU O DOS DOMINGOS. O DE GALA, PARA IR A UNHA CELEBRACIÓN IMPORTANTE. HAI DISTINTAS CLASES DE TRAXES:
4.
5. As cores eran naturais, das materias primas e outrasconseguíanse por medio de tinturas.OS TECIDOS DOS TRAXES:
8. As medias eran de uso xeral, e estaban confeccionadas en liñoou en lá para os meses máis fríos. Fabricábanse en moitos lugares, pero tiñan especial aprecio as de Mondoñedo, Santiago, Padrón e Lugo. Recibían tamén o nome de calcetas e cubrían o pé e a perna. As máis estimadas eran as caladas. AS MEDIAS
9. Estas tres pezas estaban realizadas con teas de liño, estopa… elaboradas en tearestradicionais que se tiñan nas casas. Podían ir adornadas con puntillas ouencaixes, e no caso da camisa podía levar ademais bordados. CAMISA, POLOLOS E ENAGUA
11. Forma parte do traxe galego feminino e poñíao a mullercampesiña. É unha saia que se pon por riba da enagua para abrigarse. Ás veces, utilizábase como unha prenda exterior, e cando era así, adornábaseconfranxas ou bordados de veludo. A cormáis común era semprevermelloainda que taménamarelo e marrón. REFAIXO
13. O mantón é de importación de seda natural e de coresmoi variadas, predominando os tons claros. Adoitan ser estampados. O mantón colócase sobre os hombros e crúzase, coma o dengue, atándoona espalda á altura da cintura. MANTÓN
14. Especie de capa pequena que cobre as costas ata a cintura. Os seus extremos crúzanse por diante e cérransepola parte traseira conun ou dous broches de ouro ou prata. Trátasedunhapeza de sala, confeccionada enxénero de boa calidade. DENGUE
16. É unha prenda do traxe galego feminino, parecido a unchaleco pero cos tirantes máis finos e cunescotexeneroso. Axusta o talle da mullercuncordón situado na parte dianteira ou traseira. Pode ser de diferentes cores, aínda que o máis usado é o negro. CORPIÑO
18. É unha prenda exterior que vaidende a cintura ósxeonllos. Pode ter varias cores (vermella, amarela, etc.). Teñenmoitovoo e multitude de dobras. Con elaía a faldriqueira, que era unhabolsiñaonde se gardaban as pertenzas. SAIA
20. É unha prenda de lucimento en forma de mandil, un poucomáis curto e con menos vó que a saia e o refaixo. Vaiaberto por detrás para deixar ver a prenda que se leva por debaixo. O mantelo pecha detrás da cintura con broches que nos traxesmáis ricos eran de prata labrada ou incluso de ouro. MANTELO
22. De uso correnteforon os aderezos e os pendentes de ouro e pratadourada. O peiteado é un complemento indispensable da vestimenta. A muller galega leva o pelo longo e tirante cara atrás con raiaao medio e habitualmente unha longa trenza cunha gran lazada de seda negra no remate. ADEREZOS, PENDENTES E PEITEADO
23. Está confeccionado enliño, algodón ou seda de distintas e vistosas cores, dependendo da zona e, trasdobralo formando untriángulo, ponse sobre a cabeza. Podíase atar por debaixo do queixo ou na parte traseira da cabeza. PANO DA CABEZA
25. Normalmente a camisa estaba confeccionada enliño ou fío, sendo a de diario. As mangas, igual que na muller, eran frouxas e axustadas nos puños. A cor máis habitual era a branca, aínda que tamén se confeccionaban camisas noutras cores. Ademais, as camisas podíanincluír diversos adornos. CAMISA
26. Son prendas interiores semellantesóscalzóns. Están feitos de tea de liño. Na maioría de ocasiónscolócanse por debaixo dos calzóns e chegan ata os xeonllos. Normalmente, no verán, os homes que se dedicaban á agricultura, levan as cirolas para traballar no campo varias horas á exposición do sol. Nos lugares montañososempregábanse para combater o frío. CIROLAS
28. É unha peza confeccionada en pano ou pana, e a súa cor varía duns lugares a outros, aínda que a feitura soe ser parecida. Algúnslevan bordados e poden terminar rematados conbotóns, que case nunca se cerran, xa que se trata máisbendun adorno. Teñenun peto forrado de liño, e se este leva botóns, van a xogocos da chaqueta. OS CALZÓNS
30. Son unha protección para as pernas, cuxamisión é proporcionar abrigo ás mesmas. Van desde os xeonllos ata os pés, xa que teñen unha especie de viseira que cobre a parte superior do zapato. Nas festas sóese colocar unpompón na punta e dous nos xeonllos, suxeitados cunha fita. AS POLAINAS
32. É unha fita de 20 ou 30 centímetros confeccionada enla, cuxamisión é protexerós homes do frío. Envólvese por enriba da camisa e o calzón, e pode levar algún adorno bordado. Nas zonas costeiras recibe o nome de chicote e está realizada encoiro. A FAIXA
34. É unha das prendas máis importantes do traxe masculino de gala. A chaquetaconfecciónaseen pano azul, verde ou castaño, aínda que tamén pode ser de veludo ou de pano negro. Adórnaseconbotóns e as súas mangas son estreitas e curtas.O colo é alto. A CHAQUETA
35. É unha prenda moi vistosa Pódesefacer de panilla, terciopelo, baeta verde, vermella ou amarela, e pode levar o colo alto e as lapelas en pico, de tamañomedio. A espalda soe ser de liño, e está salpicada de diversos adornos. Pode levar petos, un deles para o reloxo. O CHALECO
37. Están normalmente calcetadas en lá e van por debaixo das polainas. Na montaña lucense podían levarse como peza exterior estiradas na perna, pero no verán dobrábanse adaptando as dobras á parte superior dos zocos. MEDIAS
38. É o tocado masculino por excelencia, e ten diferente forma dependendo da zona. Confeccionada en pano, pode ir adornada con veludoou seda que en ocasións poden ser de ata tres diferentes cores. MONTEIRA
40. En toda Galizausábanse a diario os feitos de palla. O sombreiro consta de copa, á, forro e trenzas, e nalgúns casos, fitas e adornos. O forro é case sempre de liño branco e as trenzaspoden ser brancas ou negras. A forma da copa pode ser cilíndrica. Para as grandes celebraciónsusábase o sombreiro de pano con forma idéntica ao de palla. OS SOMBREIROS
41. É unha capa de xunco ou de palla, e, xunto co sombreiro e as polainas, constitúe unha das mellores defensas contra a auga da chuvia. COROZA
43. A zocausouseenmoitos lugares de Galiza. É uncalzado de madeira. Poden ser redondeadas ou rematadas enpunta. A zocaséguese usando hoxeendía, sobre todo en zonas con moita humidade. Os zocossonzapatoscon sola de madeira, e a pelenxeral de becerro, acostuma ser de cor natural ou tinguido de negro. Tamén se usaban as chinelas, que sonzocassentacón. CALZADO
45. Rosalía de Castro, en Cantares Gallegos, deixounos una visión das mulleres galegas nasfestas, onde levaban as súasmellores galas:
46. Que ricos mandiles! Que verdes refaixos! Que feitosxustillos de cor colorada! Tan vivos colores a vista turbaban; de velos tan váreos o sol se folgaba. Tocaban as gaitas ó son das pandeiras bailaban os mozos coas mozas modestas. Que cofias tan brancas! Que panos con freco! Que dengues de grana! Que sintas! Que adresos!
