2. Οι Σταυροφορίες ήταν στρατιωτικές επιχειρήσεις με την
επιδοκιμασία της Λατινικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατά
τον Μέσο και Ύστερο Μεσαίωνα.
3. AITIA
• Επιθυμία αναβίωσης της αρχαίας παράδοσης των προσκυνημάτων στους
Αγίους Τόπους .Απελευθέρωση Αγ. Τόπων .Περιορισμός τουρκικού
φανατισμού. Επιχείρηση ανάκτησης (Reconquista) των χριστιανικών λαών
από τους Άραβες.
• Επιθυμία απ’ τους φτωχότερους να αποκτήσουν λεφτά και άφεση αμαρτιών
μέσω της συμμετοχής τους σ’ αυτήν την εκστρατείας που υποστηριζόταν από
τους πάπες κ είχε την μορφή ιερού πολέμου και θεωρήθηκε θέλημα Θεού.
• Ενίσχυση της θέσης του παπισμού έναντι των γερμανών ηγεμόνων.
• Θέληση της Δυτικής εκκλησίας για εισχώρηση και περιορισμό του
Ορθοδόξου πολιτισμού.
• Ανάγκη για εξάπλωση του φραγκικού εμπορίου στην Νοτιοανατολική
μεσόγειο και στην Ανατολή.
• Υπερπληθυσμός των δυτικών χωρών που οδήγησαν στην ανάγκη για
αποικισμό.
4. ΑΦΟΡΜΗ
Ο Αλέξιος Ά λόγω των πιέσεων και επιδρομών που δεχόταν από τους
Σελτζούκους Τούρκους αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από τον πάπα οποίος
αντί να στείλει μισθοφόρους έστειλε σταυροφόρους
5. 1η Σταυροφορία (1095-1099)
• Κήρυξη: Το Νοέμβριο του 1095 ο πάπας Ουρβανός ΄Β μιλώντας στο πλήθος
και τελειώνοντας τον λόγο του έκλεισε με το σύνθημα «ο Θεός το θέλει.»
• 1η Φάση: Ανοργάνωτη λαϊκή σταυροφορία αποτελούμενη από φτωχούς και
αγρότες οι οποίοι διέσχισαν λεηλατώντας την βυζαντινή επικράτεια αλλά
στην Μ Ασία εξοντώθηκαν η αιχμαλωτίσθηκαν από τους Τούρκους.
• 2η Φάση: Η δεύτερη στρατιά των σταυροφόρων αποτελείται από φεουδάρχες
οι οποίοι έχουν την στήριξη από τον Αλέξιο Ά στον ο ποίο υποσχέθηκαν
πίστη. Βοηθούμενοι απ’ τον Αλέξιο πέρασαν στην Μ. Ασία και νίκησαν τους
Τούρκους στο Δορύλαιο (1097).Τα εδάφη αποδόθηκαν στο Βυζάντιο .Τα
Ιεροσόλυμα καταλήφθηκαν με έφοδο τον Ιούλιο 1099 και μετατράπηκαν σε
φραγκικό βασίλειο.
6. 2η Σταυροφορία(1147-1149)
• Αίτια: Διαφύλαξη των νέων φραγκικών ηγεμονιών που βρίσκονταν στην
Παλαιστίνη και δέχονταν πιέσεις από τους Τούρκους.
• Αφορμή: Ανάκτηση Έδεσσας (1140) και ενός μεγάλου μέρους της Αρμενίας από
τους Τούρκους.
• Κήρυξη: Στις 1 Δεκεμβρίου 1145 ο πάπας Ευγένιος εξέδωσε βούλα με την οποία
διακήρυττε την έναρξη της 2ης σταυροφορίας στην οποία τον ακολούθησαν ο Γάλλος
κυρίαρχος ηγεμόνας Λουδοβίκος ο ΄Ζ και ο Γερμανός ομόλογος του Κορραδός ΄Γ.
7. Τέλος 3ης Σταυροφορίας
•Ο Ριχάρδος κυρίευσε την Κύπρο και την πούλησε στους Ναΐτες ιππότες.
•Συμφωνία ειρήνης
•3 χρόνια ανακωχή των εχθροπραξιών
Οι χριστιανοί προσκυνητές μπορούν χωρίς κίνδυνο να επισκέπτονται τα Ιεροσόλυμα
8. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ
ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ
•Αναζωπύρωση μίσους μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων.
•Αύξηση εχθρότητας μεταξύ Ελλήνων και Λατίνων
• Όξυνση αντιπαλοτήτων: προσωπικών ανταγωνισμών ηγετών, εθνικών ανταγωνισμών,
αντιθέσεων μεταξύ λαϊκών και κληρικών και μεταξύ γηγενών Λατίνων και νέων
σταυροφόρων που έφταναν απ την Δύση.
•Ενίσχυση παρουσίας ιταλικών ναυτικών πόλεων στα λιμάνια της Ανατολής.
•Ενώ οι πολεμικές επιχειρήσεις επέφεραν οικονομική ανάταση στην Δύση οι ιππότες
αποδεκατίζονται ,φτωχαίνουν.
Υποβιβασμός της Δυτικής εκκλησίας λόγω των ηττών των μοναχικών της ταγμάτων και των
εκτροπών τους σε λεηλασίες
9. Η 4η Σταυροφορία
• Η ιδέα της τέταρτης σταυροφορίας ανήκε στον πάπα Ιννοκέντιο Γ’
• Αρχηγός των φεουδαρχών ορίστηκε ο Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός.
•Η Βενετία αποφασίστηκε να είναι τόπος αναχώρησης και προορισμός η Αίγυπτος ή η Συρία.
•Η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε το 1203.
Οι Βενετοί χρησιμοποίησαν τα κατάρτια των πλοίων
τους ως γέφυρα για να μπορέσει να μπει ο στρατός
στην Πόλη πηδώντας πάνω από τα τείχη.
Αυτό δείχνει ότι οι Σταυροφορίες δεν έγιναν μόνο για
θρησκευτικούς λόγους αλλά και για πολιτικούς και
οικονομικούς λόγους.
10. • Ολοκληρώθηκε στις 12 Απριλίου 1204, με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και
την προσωρινή κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
• το Βυζάντιο σπαρασσόταν από εμφύλιες διαμάχες και την καταστροφική πολιτική των
τελευταίων Κομνηνών και της δυναστείας των Αγγέλων. Ο λαός στέναζε από τη βαριά
φορολογία.
• Για τρεις μέρες οι «Στρατιώτες του Χριστού» επιδόθηκαν σε παντός είδους βανδαλισμούς
και φρικαλεότητες. Δεν δίστασαν να βεβηλώσουν ακόμη και ιερούς χώρους.
• Η τάξη θα αποκατασταθεί το 1261, μετά από 59 έτη, με την εκδίωξη των Λατίνων και την
ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο.
• Η Τέταρτη Σταυροφορία, μόνο κατ' όνομα υπήρξε. Σχεδόν κανένας από τους Λατίνους
μαχητές δεν πάτησε το πόδι του στους Αγίους Τόπους.
• Η κληρονομιά που άφησε πίσω της η Τέταρτη Σταυροφορίας είναι η ολοκλήρωση του
Σχίσματος μεταξύ Καθολικής Δύσης και Ορθόδοξης Ανατολής και ο τεμαχισμός της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σε λατινικά και ελληνικά κρατίδια.
11. Τα Λατινικά κράτη
• Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης: κόμης της Φλάνδρας Baudouin.
• Bασίλειο Θεσσαλονίκης (θρακικά + μακεδονικά εδάφη)
• Δουκάτο των Αθηνών (Καταλανοί)
• Ηγεμονία της Αχαΐας (Δεσποτάτο Μυστρά)
• Βενετοί: Μέρος Κωνσταντινούπολης και νησιά / λιμάνια Αιγαίου/ Ιονίου
12. Τα ελληνικά κράτη
Το κράτος της Τραπεζούντας:
Ιδρυτές της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας
το 1204 υπήρξαν δύο αδέλφια, οι Κομνηνοί
Αλέξιος και Δαυίδ.
Οι αυτοκράτορες του κράτους αυτού πήραν την
προσωνυμία Μεγάλοι Κομνηνοί, αισθάνονταν
δε Έλληνες και συνεχιστές του βυζαντινού
κράτους. Έμβλημά τους είχαν τον μονοκέφαλο
αετό, σε αντιδιαστολή με τον δικέφαλο της
αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης.
13. Η αυτοκρατορία
της Νίκαιας
Η Αυτοκρατορία της Νίκαιας ήταν ένα από τα διάδοχα
κράτη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ιδρύθηκαν από
τη Βυζαντινή αριστοκρατία μετά την κατάληψη της
Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους της Τέταρτης
Σταυροφορίας, στις 13 Απριλίου του 1204.
Το 1261, οι αυτοκράτορες της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας,
πήραν στην εξουσία τους την Κωνσταντινούπολη, κατέλυ-
σαν τη Λατινική αυτοκρατορία και επανασύστησαν τη
Βυζαντινή αυτοκρατορία.
Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγος
14. Το δεσποτάτο της Ηπείρου
Περιελάμβανε τα εδάφη της Ηπείρου και της Αιτωλοακαρνανίας. Γρήγορα επεκτάθηκε στα Ιόνια
Νησιά καθώς και σε σημαντικά τμήματα της Αλβανίας, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της
Θράκης.
Από τα μέσα του 13ου αιώνα άρχισε να συρρικνώνεται στα αρχικά του όρια, ενώ κατά διαστήματα
υποτάχθηκε στους Σέρβους και στο κράτος της Νικαίας.
Στα μέσα του 15ου αιώνα κατακτήθηκε από τους
Οθωμανούς. Έχοντας αρχικά ως έδρα την πόλη της Άρτας
και αργότερα τα Ιωάννινα. Διοικήθηκε διαδοχικά από
Βυζαντινούς, Σέρβους και Ιταλούς ηγεμόνες.
Η φεουδαλική υπόσταση του κράτους οδήγησε συχνά τους
ηγέτες του σε μία σειρά συμμαχιών με Φράγκους,
Ιταλούς, Βουλγάρους και Βυζαντινούς ηγεμόνες του
κράτους της Νίκαιας καθώς και με Αλβανούς και
Βλάχους φυλάρχους.
15. Το δεσποτάτο του Μυστρά
Το δεσποτάτο του Μυστρά, ή Δεσποτάτο του Μορέως, αποτέλεσε μία ημιαυτόνομη περιοχή
της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Πελοπόννησο και διέγραψε τη δική του πορεία από το
1262 ως το 1460 που καταλύθηκε από τον Μωάμεθ Β΄.
Η επικράτεια του Μυστρά είναι το μόνο βυζαντινό έδαφος
στη νότια Ελλάδα και περιβάλλεται από Φράγκικα κρατίδια
και λατινικές κτήσεις.
Ημερομηνία ίδρυσης:
1308
