3. α. Ο σπλαχνικός πατέρας – ο άσωτος υιός
Συμβολισμοί και βαθιά
νοήματα της παραβολής
4. Ο Ντοστογιέφσκι και η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα - ασωτου
υιού
Στον δρόμο για την εξορία, κάποια ευσεβής χριστιανή
γιαγιά του χάρισε την Καινή Διαθήκη για παρηγοριά..
Έσκισε τον Ματθαίο, τον Μάρκο και αρκετές σελίδες
από τον Λουκά. Ώσπου κάποια στιγμή, από
περιέργεια ή βαριεστημάρα θέλησε να μάθει τί λέει
επιτέλους αυτό το βιβλίο των χριστιανών.
Και να! Τα φέρνει ο Θεός έτσι και η πρώτη σελίδα
στο μισοσκισμένο βιβλίο ήταν αυτή η περικοπή του
Ασώτου (ιε' κεφάλαιο από τον Λουκά). Και αποκαλύπτεται στον
Ντοστογιέφσκι ένας νέος κόσμος άφεσης,
συγχώρησης, αγάπης. Γνωριμίας του Θεού. Και ο
πρώην άσωτος μεταμορφώνεται σε έναν από τους
σπουδαιότερους ορθοδόξους διανοητές.
5.
6.
7. Μικρός γιος Μεγάλος γιος
Πατέρας
Μήνυμα μετάνοιας- επιστροφή στον Θεό Πατέρα
Η απέραντη αγάπη του θεού
8. Μικρός γιος
Ο κάθε αμαρτωλός άνθρωπος που φεύγει μακριά
από τον Θεό και επιστρέφει πίσω μετανιωμένος
δώσε μου το μερίδιο της περιουσίας που μου αναλογεί∙ Χαρίσματα
τα μάζεψε όλα κι έφυγε σε χώρα μακρινή. Απομάκρυνση από τον Θεό
σκόρπισε την περιουσία του κάνοντας άσωτη ζωή αστοχίες -λάθη
Πατέρα, αμάρτησα στον Θεό και σ’ εσένα μετάνοια
9. Μικρός γιος
Ο κάθε αμαρτωλός άνθρωπος που φεύγει μακριά
από τον Θεό και επιστρέφει πίσω μετανιωμένος
10. Πατέρας
Είναι ο αληθινός Θεός:
Αγαπά απέραντα όλους, παραμένει σπλαχνικός προς
όλους, και με τον τρόπο που ο καθένας έχει ανάγκη.
Σε αυτόν τον Θεό στηρίζονται, για να μετανοήσουν
αληθινά και να διορθωθούν,
όσοι παίρνουν λάθος δρόμο στη ζωή τους,
καθώς και όσοι από λάθος εκτίμηση νομίζουν ότι είναι εντάξει.
Ο Θεός, όπως ο πατέρας της περικοπής, αναμένει. Κι
όταν μας δει από μακριά, τρέχει να μας συναντήσει,
να μας αγκαλιάσει, να μας καλωσορίσει.
11. Μεγάλος γιος
Ο κάθε άνθρωπος που φεύγει ενώ νομίζει ως
είναι κοντά στον Θεό (φαινομενικά) στην
πραγματικότητα δεν είναι .Απλά ακολουθεί
τυπικά τις εντολές του.
Αναφέρει τα λάθη των άλλων και τα δικά του
κατορθώματα
Εδώ είναι και η μεγάλη τραγωδία, το ότι δηλαδή αυτό το παιδί συμπεριφέρθηκε έτσι. Γιατί ουσιαστικά ποτέ δεν κατάλαβε τον πατέρα του. Ήταν τόσα χρόνια μαζί του, όπως ο ίδιος εκαυχάτο «ἰδού τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον». Τόσα χρόνια σου δουλεύω, και ακολουθούσα πάντα την εντολή σου, αλλά ποτέ δεν μου έδωσες ούτε ένα κατσίκι, για να φάω με τους φίλους μου. Η τραγωδία βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο. Στο ότι δηλαδή τόσα χρόνια δεν κατάλαβε ποιο πατέρα είχε δίπλα του.
Εγώ είμαι τόσα χρόνια δούλος του Θεού, ποτέ δεν παράκουσα μία εντολή. Αυτή η ικανοποίηση του εαυτού μας ότι κάνουμε πράγματα τα οποία είναι ευάρεστα στον Θεό, αυτή η πεποίθηση ότι τηρούμε τις εντολές του Θεού, και πράγματι τις κάνουμε όπως το παιδί της παραβολής, που ήταν τόσα χρόνια στη δούλεψη του πατέρα του, αυτή η πεποίθηση είναι και η αιτία να έχουμε μία εικόνα του εαυτού μας εντελώς λανθασμένη. Όταν θα έρθει η ώρα που θα φανεί τι έχουμε μέσα στην ψυχή μας, τότε βγαίνει προς τα έξω ένας εαυτός και ένας άνθρωπος τελείως παράξενος, αλλότριος του Θεού, μάλιστα μ’ ένα πρόσχημα δικαιοσύνης, όπως είχε αυτός ο μεγάλος υιός. Λέει ο μεγαλύτερος υιός προς τον πατέρα του: «ο υιός σου, δεν τον είπε καν αδελφό του, ενώ κατέφαγε την περιουσία σου όλη, και τη ζωή του την πέρασε μέσα στην πορνεία και την ακαθαρσία, ήρθε τώρα πίσω και απολαμβάνει ό,τι είχε προηγουμένως και ακόμα περισσότερα, ενώ αυτός δεν απόλαυσε αυτή την περιποίηση από τον πατέρα. Γιατί λοιπόν αυτό; Διότι ακριβώς δεν αισθάνθηκε ποτέ του την ανάγκη να γνωρίσει τον πατέρα του. http://www.imlemesou.org/index.php/psifides-pisteos-2/theology-subjects/1384-o-adelfos-tou-asotou
